Artykuły badawcze

King's Meat Market and Grocery znajduje się na północnym krańcu mostu Broad Street w śródmiejskiej części Nowego Orleanu. Kiedy właściciel sklepu Mike Tran wrócił do Kinga sześć tygodni po huraganie Katrina, znalazł tylko skorupę tego, co kiedyś było.

Ten produkt końcowy bada, w jaki sposób przejawy ekonomii solidarności funkcjonują jako innowacje społeczne z potencjałem zmiany status quo ekonomicznego i promowania demokracji ekonomicznej.

Pomimo wysoce wyspecjalizowanych i zdolnych systemów zarządzania kryzysowego, zwykli obywatele są zwykle
najpierw na miejscu zdarzenia w sytuacji awaryjnej lub katastrofy i pozostają długo po zaprzestaniu świadczenia usług.

Jeśli pomyślimy o huraganie Sandy jako o ekstremalnej pogodzie, która nawiedziła region Nowego Jorku 29 października 2012 r., To burza była jedną z najgorszych w historii kraju, zabijając dziesiątki ludzi, dotykając setki tysięcy i zadając tyle samo. 75 miliardów dolarów strat gospodarczych.

Kiedy władza centralna nie wykonuje ważnych społecznie zadań, wzajemna pomoc, solidarność i organizacja oddolna często pojawiają się, gdy ludzie stają się zwolennikami nieformalnych sieci i organizacji społeczeństwa obywatelskiego.

W Nowym Orleanie późnym latem 2008 roku obchody trzeciej rocznicy huraganu Katrina były przerywane przygotowaniami do huraganu Gustav.

Odporność była krytykowana w wielu dziedzinach za skupienie się na próbach powrotu do stanu poprzedniego lub utrzymania status quo po zakłóceniu.

Wzajemna pomoc to podstawa wszystkich społeczeństw ludzkich, porozumienie, którego przykłady są uderzająco klarowne w czasach kryzysów. Pandemia koronawirusa przyniosła troskliwe obszary geograficzne wzajemnej pomocy ostrą ulgę w obliczu niepowodzeń zarówno kapitalizmu, jak i państwa.

Jak zachowują się ludzie, gdy zdarzają się katastrofy? Popularne konta w mediach
przedstawiają panikę i okrucieństwo, ale w rzeczywistości ludzie często współpracują i troszczą się o siebie nawzajem podczas kryzysów. Podsumowuję dowody na takie
„katastroficzne współczucie”, omówcie jego korzenie i zastanówcie się, jak można je kultywować w bardziej przyziemnych czasach.

Wielu mieszkańców Nowego Orleanu, którzy zostali wysiedleni w 2005 roku przez huragany Katrina i Rita oraz późniejsze awarie wałów przeciwpowodziowych i powodzie, nadal jest przesiedlonych. Żyjąc w długotrwałym stresie związanym z utratą rodziny, społeczności, pracy i zabezpieczenia społecznego, a także ciągłą walką o godne życie w niespokojnych okolicznościach życiowych, manifestują to, co nazywamy „syndromem chronicznej katastrofy”.

W tym dokumencie przedstawiliśmy osiem prostych, ale ważnych wskazówek dotyczących „najlepszych praktyk” z nauk psychologicznych, aby pomóc ludziom pogodzić się z głębokimi konsekwencjami zmiany klimatu i poradzić sobie z nimi, aby mogli pozostać zaangażowani w problem, zobaczyć, na czym polega ich własne zachowanie. część i uczestniczyć w szybkich zmianach społecznych w celu przywrócenia bezpiecznego klimatu

Hierarchiczne modele kontroli dominowały w strukturach organizacyjnych od tysięcy lat. Coraz bardziej widoczna jest zdolność organizacji rozproszonych do wykonywania złożonych zadań. Siła scentralizowanych systemów podejmowania decyzji polega na spójności, ciągłości i dostępności zasobów. Jednak nieodłączna struktura, która prowadzi do tych mocnych stron, ogranicza również zdolność reagowania na bardzo złożone informacje. W tym artykule badamy siłę organizacji wzajemnej pomocy Occupy Sandy.

Ten raport dotyczy kluczowego aspektu reakcji narodu na COVID-19:
hiperlokalne, spontaniczne wysiłki społeczności. Te wysiłki
nie odzwierciedlają tradycyjnej relacji „pomagający i pomagający”, która
dominuje w usługach publicznych i formalnym sektorze charytatywnym. Są posłuszni
głębsze zobowiązania mutualizmu: wolni obywatele łączący się, aby chronić swoje
społeczności i najsłabszych, przed zagrożeniem dla wszystkich.

Pięć lat temu Arabska Wiosna odzyskała przestrzenie publiczne na Bliskim Wschodzie iw Afryce Północnej, pokazując nowemu pokoleniu możliwości twórczego oporu i politycznej wyobraźni nawet w najbardziej represyjnych okolicznościach.

W ciągu kilku godzin od wylądowania huraganu Katrina organizatorzy sprawiedliwości społecznej dołączyli do milionów Amerykanów w odpowiedzi na kryzys humanitarny wywołany przez burzę. Oprócz mobilizacji do zaspokojenia podstawowych potrzeb, organizatorzy starali się jednak kultywować zbiorową, polityczną reakcję na to, co określali jako nadużycie władzy przed, w trakcie i po huraganie.

Ten kurs łączy pomysły i dowody dotyczące odporności. Jak możemy zachować odporność siebie i naszych dzieci w trudnym okresie nieznanej przyszłej katastrofy?

Zmiany klimatyczne w nieproporcjonalny sposób wpływają na społeczności, które już są dotknięte uciskiem strukturalnym. Wiele głównych działań w zakresie planowania odporności koncentruje się na infrastrukturze fizycznej. Wysiłki te w wielu przypadkach doprowadziły do ​​wyparcia przez zjawisko zielonej gentryfikacji. Alternatywne ramy projektowania i planowania odpornego na zmiany klimatu uwzględniają rolę przywiązania do miejsca, kapitału społecznego i wiedzy lokalnej w odporności na katastrofy, zwanej tutaj infrastrukturą relacyjną.

Pisząc zbiorowo na podstawie relatywnych przywilejów naszych (często niepewnych) domów, nakreślamy przestrzeń do refleksji nad centralną rolą mieszkalnictwa i domu w kryzysie Covid-19.

Ludzkie zachowanie, zwłaszcza neoliberalny system gospodarczy, który ceni nieograniczony wzrost i niezrównoważone wydobycie zasobów naturalnych, przyczynia się do zmienności klimatu i potęguje ryzyko katastrof.

W artykule przyjęto pojęcie „utopii katastrofy” jako punkt wyjścia do ponownego rozważenia wpływu potrójnej katastrofy w Japonii z 11 marca 2011 r. (3/11). Często obserwowano, że katastrofy mogą prowadzić do utopijnych tęsknot za lepszym światem, co w niektórych przypadkach może prowadzić do długotrwałych zmian społecznych i politycznych.

Apele ze strony społeczności zajmującej się zmianami klimatycznymi i bardziej powszechna troska o bezpieczeństwo ludzi ożywiły zainteresowanie geografów i innych osób polityką katastrof. Dziedzictwo badań geograficznych nad przyczynami i konsekwencjami katastrofy politycznej jest analizowane i rozwijane w celu sformułowania ram analizy przestrzeni politycznej po katastrofie.

Dlaczego katastrofy na dużą skalę powodują takie zdrowe warunki psychiczne?
Jakie zasady terapeutyczne możemy wyprowadzić z badania naturalnych dostosowań człowieka, które zachodzą wśród ocalałych z katastrofy?

W niniejszym artykule podkreślono różnorodne badania dotyczące odtwarzania i odbudowy po katastrofach, z których niektóre pokazują, że zmiany polityczne, gospodarcze i społeczne po katastrofach są mało prawdopodobne; niektóre pokazują, że zmiana następuje często po katastrofach; a jeszcze inni pokazują, że oba są prawdziwe, w zależności od tego, kim jesteś.

Uczeni podkreślili rolę zakłóceń i kryzysu w umożliwieniu systemowej zmiany w kierunku zrównoważonego rozwoju. Na przykład katastrofy mogą w pewnych okolicznościach służyć jako katalizatory takiej zmiany.

Atrybuty paniki są prawie wyłącznie skierowane do członków ogółu społeczeństwa. Tutaj badamy relacje między elitami a paniką. Dokonujemy przeglądu bieżących badań i teorii dotyczących paniki, w tym problemów związanych z identyfikacją, kiedy wystąpiła. Proponujemy trzy relacje: elity w panice, elity w panice i elity w panice.

Powszechną cechą katastrof miejskich są spontaniczne reakcje samoorganizujących się, „pojawiających się” dobrowolnych grup i osób. Ich działalność obejmuje poszukiwanie i ratownictwo, transport i dystrybucję zaopatrzenia oraz dostarczanie żywności i napojów ofiarom i pracownikom ratunkowym.

Susze, powodzie i inne katastrofy naturalne związane ze zmianami klimatycznymi należą do klasy globalnych zagrożeń, które mają dalszy wpływ na gospodarkę i produktywność osad, spójność społeczną i instytucje administracyjne. Stanowi to rosnące wyzwania dla strategii adaptacyjnych i zarządzania katastrofami.

Katastrofa związana z zagrożeniami naturalnymi może prowadzić do ważnych zmian - pozytywnych lub negatywnych - w systemach społeczno-ekologicznych. Kiedy zdarzają się katastrofy, wiele uwagi poświęca się bezpośrednim skutkom katastrof, a także operacjom ratowniczym i naprawczym. Chociaż skupienie się na tym jest ważne, warto zauważyć, że przeprowadzono niewiele badań nad charakterystyką i postępem zmian wywołanych przez katastrofy.

Zmiana klimatu wpływa na zdrowie wszystkich Amerykanów - w tej chwili. Nie ma wyjątków. Chociaż niezbędna adaptacja zmniejszy ryzyko dla wszystkich, tylko natychmiastowa, znaczna redukcja emisji gazów cieplarnianych powstrzyma narastający stan zagrożenia zdrowia publicznego. Dzieci, osoby starsze i osoby z wcześniejszymi schorzeniami lub najsłabsze społecznie będą najbardziej podatne na skutki zmiany klimatu.

Pandemia COVID-19 rzuciła światło na normy, wzorce i struktury władzy w Stanach Zjednoczonych, które dają pierwszeństwo niektórym grupom ludzi nad innymi. W tym artykule opisano COVID-19 jako bezprecedensowy katalizator transformacji społecznej, który podkreśla potrzebę wielopoziomowych i międzysektorowych rozwiązań w celu uwzględnienia zmian systemowych w celu poprawy równości w zdrowiu dla wszystkich.

Ten artykuł zawiera interdyscyplinarne badanie rasy i płci
przecięcie w kontekście „odzyskiwania” po katastrofie w Nowym Orleanie.
Na podstawie studium przypadku oddolnej organizacji humanitarnej Common
Ground Collective, odkrycia pokazują, że przy braku praktyk przekrojowych seksizm sprzyja rasizmowi, a rasizm - seksizmowi.

Badacze płci i katastrof zauważają, że podczas i po katastrofie tradycyjne role i wzorce płci mogą być wyolbrzymione lub podważone. Chwilowe rozpad normalnego życia może ułatwić powrót do skrajnych form binarności płci lub, przeciwnie, przekroczenie normatywnych układów i wytworzenie nowych możliwości dla praktyk płciowych.

Niniejsza rozprawa bada doświadczenia i praktyki wolontariuszy udzielających pomocy w przypadku katastrof. Niniejsza rozprawa jest oparta na etnograficznych badaniach terenowych prowadzonych przez pięćdziesiąt trzy dni latem 2007 r. W pogrążonym w huraganie Katrina Lower Ninth Ward w Nowym Orleanie w Luizjanie.

To jest rękopis wykładu gościnnego, który wygłosiłem na MIT 3874G: Disaster Capitalism, kurs opracowany i prowadzony przez dr Warrena Steele z Wydziału Informatyki i Studiów Medialnych Uniwersytetu Zachodniego Ontario. Tematem dzisiejszego wykładu były „Strategie wyjścia”.

W obliczu nawałnicy katastrof, niegospodarności rządu
kryzysy zagrażające życiu i niesprawiedliwości kolonializmu, Portorykański
społeczności postawiły na własne przetrwanie. Świadczy o tym ich wzajemna pomoc
zarówno na siłę organizowania się u podstaw, jak i na skalę zaniedbań ze strony państwa.

Od lat smuciło mnie, jak rzadko uczy się o wzajemnej pomocy na zajęciach poświęconych zmianom społecznym i ruchom społecznym. Jest to tak istotna część budowania i transformacji ruchu i często bardzo mobilizuje uczniów do nauki o tym. Mam nadzieję, że to się zmieni w miarę rozpowszechniania się koncepcji wzajemnej pomocy. Stworzyłem przewodnik dla nauczycieli, który będzie dołączony do mojej nowej książki o wzajemnej pomocy, która zostanie opublikowana przez Verso Books w październiku, i chciałem się nim podzielić, na wypadek gdyby ktoś rozważał wprowadzenie do jesiennego programu nauczania.

Tej jesieni prowadzę zajęcia na Uniwersytecie w Chicago o nazwie Queer and Trans Mutual Aid for Survival and Mobilization. Oto program nauczania. Będę zamieszczał tutaj pytania do dyskusji i ćwiczenia klasowe na każdy tydzień, abyś mógł z nich korzystać, jeśli czytasz samemu lub w grupie czytelniczej.

Dyskusja na temat kwestii etycznych związanych z pandemią COVID-19 skupiała się na wielkim cierpieniu, jakie wywołała. Jednak mogą wystąpić nieoczekiwane pozytywne skutki, które również wynikną z globalnej katastrofy.

Mój artykuł dotyczy wykorzystania technologii komunikacyjnych przez Occupy Sandy, sieć pomocy stworzoną początkowo przez działaczy Occupy Wall Street w celu zajęcia się zniszczeniem huraganu Sandy.

Kościół św. Augustyna, powszechnie uważany za najstarszy kościół afroamerykański w kraju, miał zostać zamknięty zaledwie sześć miesięcy po huraganie Katrina. Od momentu otwarcia, św. Augustyn zawsze był istotnym ogniwem kulturowym społeczności afro-kreolskiej miasta, a zamknięcie parafii w czasie, gdy była najbardziej potrzebna, byłoby druzgocącym ciosem.

Wszechobecne poczucie niepewności przenika dziś życie indywidualne i zbiorowe. Plik
polityczne zmiany gospodarcze, kulturowe, infrastrukturalne i środowiskowe, neoliberalne
rozwój wprowadza, produkuje niepewność w skali rozciągającej się od cząsteczki do cząsteczki
światowy.

Jednym z najbardziej oczywistych problemów dla osób zaangażowanych w pomoc w przypadku katastrof jest koordynacja z innymi zespołami w terenie, z siedzibą główną, organizacją macierzystą w kraju oraz konieczność radzenia sobie w nieprzewidzianych sytuacjach. Wydaje się, że głównym dylematem jest to: pracownicy pomocy w przypadku katastrof mają albo wiedzę, aby wiedzieć, co mają robić, albo uprawnienia, które mogą to zrobić.

Ta krytyczna analiza dyskursu Amerykańskiego Czerwonego Krzyża (ARC) przesłuchuje dyskursy interesariuszy znajdujących się w ARC po ich udziale w akcji pomocy ofiarom huraganu w 2005 roku. Autor wykorzystuje krytyczną analizę dyskursu jako przewodnią podstawę teoretyczną i metodę analizy, aby zastanowić się, w jaki sposób język i praktyki ARC na różnych poziomach normalizują Białość i zachowują przywilej Białych.

Jest to dogłębne, zakorzenione w partycypacyjnych ramach badań w działaniu
eksploracja dwóch organizacji wzajemnej pomocy w przypadku katastrof: Common Ground i Occupy Sandy oraz tego, co sprawia, że ​​ich podejście jest charakterystyczne i skuteczne.

W 2015 roku minęła dziesiąta rocznica huraganu Katrina, który dotarł na ląd tuż pod Nowym Orleanem 29 sierpnia 2005 r. Krytyczne narracje wskazują na rażące nierówności rasowe i ekonomiczne, które kontekstualizowały katastrofę. Jednak większość dyskursu Katriny została ograniczona przez zaniedbanie intersekcjonalnej analizy feministycznej. W tym artykule przedstawiam model nadawania sensu huraganowi Katrina w przekroju z lekcjami do badania innych katastrof.

Troska powróciła do ducha czasu. Bezpośrednio po 2016
Wybory prezydenckie w USA, komentarze na #selfcare eksplodowały na platformach medialnych. Ale dla wszystkich popularnych rytuałów samoopieki, nowy kolektyw
pojawiły się również ruchy, w których moralne imperatywy działania - w celu
opieka - są główną siłą napędową.

Kiedy my, redaktorzy tego specjalnego numeru, zdecydowaliśmy się na temat polityki, radykalnej filozofii i zmian klimatycznych, nie wyobrażaliśmy sobie, że zakończymy ten projekt w czasie pandemii, kryzysu, który wydaje się „szybko do przodu” w porównaniu z „powolną przemocą” kryzysu klimatycznego.

Celem tego artykułu jest rozwinięcie koncepcji radykalnej odporności. Robimy to, czerpiąc zarówno z agonistycznej, jak i anarchistycznej teorii planowania. Radykalna odporność istnieje, gdy ludzie mobilizują swoją zdolność samodzielnego zarządzania swoimi sprawami. Ta umiejętność często pojawia się po agonistycznym konflikcie z rządzącą władzą.

Ciało Emmetta Tilla przybyło do domu w Chicago we wrześniu 1955 roku. Biali rasiści z Mississippi torturowali, okaleczali i zabili młodego 14-letniego Afroamerykanina za gwizdanie na białą kobietę. Zdeterminowana, by uwidocznić okropnie zniekształconą twarz i wykrzywione ciało dziecka jako wyraz nienawiści rasowej i zabijania, Mamie Till, matka chłopca, nalegała, aby trumna pochowana w zakładzie pogrzebowym AA Ranier w południowej części Chicago była pozostawiony otwarty przez cztery długie dni.

Atak na World Trade Center, choć stanowił bezprecedensową katastrofę, niemniej jednak wywołał wiele cech charakterystycznych dla innych katastrof w USA. Cechy takie obejmują zbieżność wolontariuszy i darowizny w postaci zaopatrzenia, które są dobrze udokumentowane w literaturze.

Ogrody społecznościowe od dawna odgrywają ważną rolę w społeczno-ekologicznej odporności Nowego Jorku (NYC). Te ogólnodostępne ogrody komunalne nie tylko wspierają florę i faunę w celu zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego i usług ekosystemowych, ale także wspierają społeczności praktyków, które pielęgnują regeneracyjne i wspólnotowe aspekty tej obywatelskiej praktyki ekologicznej. ZA

Odporność szybko stała się popularnym hasłem używanym przez rząd, międzynarodowe organizacje finansowe, organizacje pozarządowe, grupy społeczne i działaczy na całym świecie. Pomimo jej powszechnego stosowania, pozostaje niejasność co do tego, czym jest odporność i czemu służy.

W miastach Ameryki Północnej potrzeba wiele wysiłku, aby wzmocnić odporność klimatyczną opartą na równości. Jak dotąd większość prac nad odpornością społeczną koncentruje się na identyfikowaniu podatności i ryzyka oraz zarządzaniu nimi za pomocą podejść odgórnych, które często nie obejmują w znaczący sposób strategii skoncentrowanych na równości, biorąc pod uwagę najbardziej wrażliwe populacje.

19 września 1985 r. O godzinie 7:14 w wybrzeże Meksyku nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 8.1 w skali Richtera, trwające prawie dwie pełne minuty.

Korzystając z naszych doświadczeń zawodowych w zakresie pomocy w przypadku klęsk żywiołowych, a także istniejącej teorii, autorzy przedstawiają ramy zorientowane na sprawiedliwość - pomoc społeczną w przypadku katastrof, doradztwo i rzecznictwo.

Ten artykuł koncentruje się na wzajemnej pomocy w przypadku katastrof (MADR), organizacji oddolnej zapewniającej pomoc w przypadku klęsk żywiołowych, opartą na zasadach wzajemnej pomocy i autonomicznych działań bezpośrednich. Poprzez obserwację uczestniczącą serii warsztatów i częściowo ustrukturyzowanych wywiadów z aktywistami i organizatorami, badanie to bada, dlaczego to ludzie są zmotywowani do działania w tej oddolnej sieci, w przeciwieństwie do uczestniczenia w innych działaniach w odpowiedzi na klęski żywiołowe.

W obecnym momencie politycznym w Stanach Zjednoczonych, określonym przez klimat
kryzys, wzmożone egzekwowanie granic, ataki na świadczenia publiczne, ekspansywna kontrola karceralna, rosnące koszty mieszkaniowe i rosnąca prawica białych
populizm, działacze lewicowego ruchu społecznego i organizacje stoją w obliczu dwóch
szczególne wyzwania, które choć nie są nowe, są pilne.

Superstorm Research Lab (SRL) to grupa badawcza i pisząca o wzajemnej pomocy, której celem jest zrozumienie zmian w sposobie, w jaki nowojorscy politycy, liderzy organizacji pozarządowych, aktywiści, wolontariusze i mieszkańcy myślą o kwestiach społecznych, ekonomicznych i środowiskowych po huraganie Sandy.

Społeczności udzielające wzajemnej pomocy są zwykle tworzone dobrowolnie na obszarach dotkniętych katastrofą. Podobne społeczności powstały po trzęsieniu ziemi w Tohoku w 2011 roku i tsunami. W tym przypadku wezwania do współpracy między wszystkimi Japończykami, takimi jak Ganbaro Nippon („kontynuuj, Japonia” lub „trzymaj się tam, Japonia”) pojawiały się na plakatach i naklejkach w miastach w całym kraju.

Chociaż katastrofy nie zawsze są uznawane za takie, są to skomplikowane systemy, które są zbudowane na społecznej produkcji wrażliwości. Niniejsza teza rozważa, w jaki sposób reakcje na katastrofy są zwykle budowane na nadmiernie uproszczonym rozumieniu tego, czym one są, i dowodzi, że bardziej złożone, wieloaspektowe rozumienie katastrof może nas poprowadzić do skuteczniejszych rozwiązań.

Czy oddolne wysiłki niesienia pomocy mogą doprowadzić do odbudowy po katastrofach? Konwencjonalna mądrość i współczesna polityka publiczna sugerują, że poważne kryzysy wymagają scentralizowanej władzy, aby zapewnić środki pomocy. Wykorzystując nowatorski zestaw obszernych danych dotyczących darowizn i wydatków zebranych z archiwalnych zapisów, niniejszy artykuł analizuje oddolną akcję niesienia pomocy po jednej z najbardziej niszczycielskich klęsk żywiołowych XIX wieku: pożarze w Chicago w 1871 roku.

„Wszyscy doświadczyliśmy niszczycielskich skutków klęsk żywiołowych i nienaturalnych w Ameryce”. Tak rozpoczął się prelegent podczas rajdu po huraganie Sandy w Zuccotti Park w dniu 31 lipca 2013 r., Wspominając dwie poprzednie katastrofy, które publiczność dobrze znała: atak na World Trade Center z 11 września 2001 r. I powódź huraganu Katrina w Nowym Orleanie w sierpniu. 29, 2005

Wiele grup i agencji potrzebuje dokładnych informacji o tym, jak ludzie zachowują się podczas katastrof. W tym artykule przedstawiono informacje, które wydają się mieć szczególne znaczenie dla przygotowania, kontroli i łagodzenia skutków katastrof

Jest czwartek, 8 listopada 2012 r. W kościele św. Jakuba w Sunset Park na Brooklynie. Jest jasny, suchy dzień. Zaledwie tydzień wcześniej huragan Sandy wylądował na wschodnim wybrzeżu, niszcząc wszystko po sobie. W Nowym Jorku tysiące domów zostaje zniszczonych lub zalanych.

Po huraganie Katrina w 2005 r. Dolny Dziewiąty Okręg Nowego Orleanu stał się ikoną niepowodzenia wysiłków na rzecz odbudowy oraz utrzymywania się nierówności i biedy w społeczeństwie amerykańskim. Jednak tak długo, jak ta społeczność była marginalizowana, tworzyła organizacje rzecznicze i kontrnarracje, które walczyły z dyskryminacją i nadawały znaczenie swoim praktykom kulturowym.

Współpracujący autorzy omawiają „milenijne zwroty” lewicy - „anarchistyczną, demokratyczną, globalną” - przed / w trakcie / po Seattle '99 oraz zwrot w kierunku nowego wyobrażenia socjalizmu w ostatnich dziesięcioleciach.

Aktywiści XXI wieku - zainspirowani niedawnymi ruchami społecznymi i krytyką „niedochodowego kompleksu przemysłowego” - coraz częściej starali się unikać prowadzenia swojej działalności poprzez hierarchiczne, profesjonalnie zarządzane korporacje non-profit, które są normą dla organizacji sprawiedliwości społecznej od lat 1970

W ciągu kilku godzin od przybycia Sandy na ląd członkowie ruchu Occupy Wall Street - planowanego ruchu społecznego składającego się z działaczy społecznych, którzy protestowali przeciwko nierównościom dochodów w Stanach Zjednoczonych - wykorzystali media społecznościowe, aby uzyskać dostęp do szerszej sieci Occupy w poszukiwaniu ochotników i pomocy. Z dnia na dzień wyłoniła się ochotnicza armia młodych, wykształconych, obeznanych z technologią osób, które miały czas i chęć pomagania innym.

Po huraganie Katrina obserwatorzy obawiali się, że Nowy Orlean może nadal kroczyć ścieżką bierności obywateli, konfliktów między społecznościami i korupcji, które były częścią jego długoletniej reputacji. Zamiast tego, obserwatorów uderzył wzrost zaangażowania obywateli, powstanie nowych lub ożywionych organizacji społecznych oraz wezwania do reakcji rządu.

Ponieważ katastrofy w coraz większym stopniu dotykają coraz większą część populacji, z rosnącą siłą i częstotliwością, coraz ważniejsze staje się zrozumienie, w jaki sposób w procesie wychodzenia z tych wydarzeń pośredniczy i zarządza społeczeństwo.

Kiedy ludzie pytają mnie, jako reportera klimatycznego, co myślę, że będzie dalej, moja odpowiedź była okrutna i zblazowana w swojej dosadności: „Więcej pandemii”. Będzie więcej pandemii, napędzanych przez wylesianie, niszczenie siedlisk i wektory chorób, które rozprzestrzeniają się z powodu ocieplenia klimatu, a wszystkie one są napędzane przez ich rozprzestrzenianie się przez globalny charakter naszej gospodarki. Wiemy również, że nastąpi wzrost innych rodzajów katastrof klimatycznych: pożarów, suszy, huraganów, powodzi. Przyszłość jest pełna nieustającej katastrofy.

To jest studium dotyczące katastrof, bezbronności i władzy. Jeśli chodzi o sprawiedliwość społeczną, praca opiera się na ustaleniu konkretnego problemu badawczego, zwłaszcza że projekty emancypacyjne są często inicjowane i kierowane przez uprzywilejowanych aktorów, którzy nie należą do zmarginalizowanych społeczności, które chcą wzmocnić, jednak praca opiera się na przekonaniu, że wzmocnienie pozycji samoorganizujące się od wewnątrz.

W następstwie pandemii COVID-19 filantropia szybko zareagowała na wezwanie o pomoc ze strony rządów i organizacji międzynarodowych. A jednak pomimo przytłaczającej odpowiedzi, coraz większą uwagę zwraca się na zawiłe sposoby, w jakie filantropi i miliarderzy potwierdzają swoją obecność poprzez swoje działania i wpływy w różnych sferach władzy.