Artykuły badawcze

King's Meat Market and Grocery znajduje się na północnym krańcu mostu Broad Street w śródmiejskiej części Nowego Orleanu. Kiedy właściciel sklepu Mike Tran wrócił do Kinga sześć tygodni po huraganie Katrina, znalazł tylko skorupę tego, co kiedyś było.

Artykuł ten ma formę listu od rzeczników sprawiedliwości społecznej Gulf Coast Katrina. W szczególności List jest adresowany do tych, którzy pracują na rzecz sprawiedliwości społecznej po katastrofie. To nasza próba opowiedzenia niektórych naszych historii i lekcji, które wyciągnęliśmy z naszych doświadczeń z huraganami Katrina i Rita latem 2005 roku.

Ten produkt końcowy bada, w jaki sposób przejawy ekonomii solidarności funkcjonują jako innowacje społeczne z potencjałem zmiany status quo ekonomicznego i promowania demokracji ekonomicznej.

Pomimo wysoce wyspecjalizowanych i zdolnych systemów zarządzania kryzysowego, zwykli obywatele są zwykle
najpierw na miejscu zdarzenia w sytuacji awaryjnej lub katastrofy i pozostają długo po zaprzestaniu świadczenia usług.

Jeśli pomyślimy o huraganie Sandy jako o ekstremalnej pogodzie, która nawiedziła region Nowego Jorku 29 października 2012 r., To burza była jedną z najgorszych w historii kraju, zabijając dziesiątki ludzi, dotykając setki tysięcy i zadając tyle samo. 75 miliardów dolarów strat gospodarczych.

Katastrofa związana z Covid-2020 w 19 r. wywołała kryzys edukacyjny w Stanach Zjednoczonych, głęboko pogłębiając nierówności występujące w edukacji po przejściu szkół do Internetu. Ten pierwotny wpływ może jednak nie być jedyny: literatura opisuje wtórny wpływ takich katastrof w ramach „kapitalizmu katastroficznego”, w którym sektor prywatny przejmuje zasoby publiczne społeczności dotkniętych klęską dla zysku. W odpowiedzi na te ostrzeżenia pytamy, w jaki sposób szkoły, rodziny i społeczności mogą przeciwdziałać kapitalizmowi katastroficznemu na rzecz równości edukacyjnej.

Pomimo niezaprzeczalnych trudności wraz z wybuchem pandemii Covid-19 nastąpił także przypływ solidarności społecznej i wzajemnej pomocy wobec potrzebujących. W badaniu tym zbadano, dlaczego ludzie uczestniczyli we wzajemnej pomocy, a także czynniki, które przyczyniły się do dalszego zaangażowania i/lub jego spadku.

Niniejsza rozprawa ocenia rolę non-profit industrial complex (NPIC) w materialnym zniszczeniu globalnego rozwoju społeczności przez neoliberalizm i jego eksploatacji ludzkiej dobroci. Analiza instytucjonalizacji głośnych ruchów społecznych, takich jak BLM i #MeToo, pokazuje, że non-profit industrial complex opiera się na przywłaszczeniu feministycznych i wyzwoleńczych ideologii i praktyk, podstępnej broni naszych kolektywistycznych tendencji i systematycznym podporządkowaniu sieci wzajemnej pomocy pierwotnie stworzonych i działających niezależnie od systemów kapitałowych. Systemowe i koncepcyjne ograniczenia głównych metod i kryteriów, według których oceniana jest skuteczność organizacji non-profit, są zestawione z holistycznym i jakościowym podejściem stosowanym przez sieci wzajemnej pomocy i oddolne ruchy społeczne. Przetrwanie non-profitized social movement opiera się na niespójnym finansowaniu ze strony państwa i bogatych darczyńców, co skutkuje coraz bardziej kontrrewolucyjnymi celami i wartościami organizacji. Odrzucając taką monetyzację, zorientowane na rozwiązania i kierowane przez społeczność ruchy społeczne zachowują swoją autentyczność, nadając wiarygodność swoim żądaniom kompleksowych i antykapitalistycznych zmian strukturalnych. Nieunikniony upadek struktury non-profit będzie spowodowany jej fundamentalną odmową refleksji i sensownego przegrupowania, podczas gdy wzajemna pomoc przetrwała dzięki powitaniu odpowiedzialności i transformacji. Niniejsza rozprawa proponuje wezwanie do działania dla tych, którzy chcą „żyć zgodnie ze swoimi wartościami”, aby ocenili swoją politykę poprzez antykapitalistyczne ramy i zasady wzajemnej pomocy, aby zakwestionowali feminizm i praktykę jednostki i społeczności oraz aby uznali, co zostało utracone i co pozostaje zagrożone w ramach neoliberalizmu.

Pandemia COVID-19 wzmocniła istniejące niesprawiedliwości w Stanach Zjednoczonych, czego przykładem jest Ypsilanti w stanie Michigan. Jednak pandemia daje również możliwość ponownego wyobrażenia sobie istniejących sposobów bycia na świecie, a sieci wzajemnej pomocy, które zaspokajały podstawowe potrzeby ludzi podczas wielu kryzysów, jednocześnie pracując nad bardziej radykalną zmianą, dają pracownikom socjalnym okazję do zbadania ich stosunek do „pomagania”. Autorka wykorzystuje swoje osobiste doświadczenia z lokalną siecią pomocy wzajemnej do zbadania siły i możliwości wzajemnej pomocy, szczególnie w czasach kryzysu, a także źródeł odporności pracy socjalnej na zdecentralizowane i nieprofesjonalne formy pomocy i opieki.

Kiedy władza centralna nie wykonuje ważnych społecznie zadań, wzajemna pomoc, solidarność i organizacja oddolna często pojawiają się, gdy ludzie stają się zwolennikami nieformalnych sieci i organizacji społeczeństwa obywatelskiego.

Łącząc anarchistyczne podejścia do pomocy wzajemnej i samoorganizacji, argumentuje się, że cybernetyka i Model Żywego Systemu (VSM) Stafforda Beera oferują przydatne narzędzia pomagające zarówno analizie akademickiej, jak i praktyce praktycznej w ocenie i poprawie skuteczności wzajemnej pomocy w i poza kryzysem związanym z Covid-19.

W artykule zbadano kapitalizm katastroficzny w Chile, czyli związki między katastrofami a neoliberalizmem. Przygląda się dwóm wymiarom po katastrofie: katastrofom jako szansie na wprowadzenie reform politycznych oraz katastrofom jako okazji dla klasy korporacyjnej do wykorzystania takich katastrof.

Odnosząc się do niedawnych dyskusji naukowych na temat neoliberalizmu i odzyskiwania po katastrofach, w tym artykule omawiam, w jaki sposób wdrożone neoliberalne doktryny zarządzania wzmocniły istniejące asymetryczne relacje władzy pomiędzy państwem, agencjami międzynarodowymi i obywatelami. Proces ten stanowi główną przeszkodę w osiągnięciu trwałej odbudowy po trzęsieniu ziemi w Nepalu w 2015 r.

W Nowym Orleanie późnym latem 2008 roku obchody trzeciej rocznicy huraganu Katrina były przerywane przygotowaniami do huraganu Gustav.

Pole zagrożeń i katastrof rutynowo podkreśla, że ​​nie ma czegoś takiego jak klęska żywiołowa. Jest to ukłon w stronę faktu, że katastrofy ekologiczne są spowodowane działaniami lub zaniechaniami człowieka, które krzyżują się z wystąpieniem zagrożenia naturalnego, np. huraganu, pożaru, trzęsienia ziemi. Ten esej argumentuje, że literatura dotycząca katastrof może pomóc nam zrozumieć przyczyny i konsekwencje pandemii COVID-19, ale tylko wtedy, gdy uznamy pandemię za katastrofę, a jej głębokie skutki jako skutki kapitalizmu rasowego.

Odporność była krytykowana w wielu dziedzinach za skupienie się na próbach powrotu do stanu poprzedniego lub utrzymania status quo po zakłóceniu.

Coraz liczniejsza literatura dotycząca odporności społeczności podkreśla znaczenie kwestii społecznych
zasobów w zakresie przygotowania i reagowania na zakłócenia. W szczególności uczeni zauważyli, że organizacje społeczne i silne sieci społeczne pozytywnie przyczyniają się do zdolności adaptacyjnych, czyli zdolności do dostosowywania się i reagowania na zmiany, jednocześnie poprawiając warunki niezbędne do przeciwstawienia się przyszłym wydarzeniom.

Celem tej krótkiej wypowiedzi jest zasugerowanie, że oba podejścia są potrzebne i że zrozumienie życia na obrzeżach kapitalizmu, w tym możliwe położenie nacisku na relacje wzajemnej pomocy zamiast konkurencji rynkowej, jest konieczne do pełnego zrozumienia kapitalizmu jako systemu.

Wzajemna pomoc to podstawa wszystkich społeczeństw ludzkich, porozumienie, którego przykłady są uderzająco klarowne w czasach kryzysów. Pandemia koronawirusa przyniosła troskliwe obszary geograficzne wzajemnej pomocy ostrą ulgę w obliczu niepowodzeń zarówno kapitalizmu, jak i państwa.

Jak zachowują się ludzie, gdy dochodzi do kataklizmów? Popularne media przedstawiają panikę i okrucieństwo, ale w rzeczywistości poszczególne osoby często współpracują ze sobą i troszczą się o siebie nawzajem podczas kryzysów. Podsumowuję dowody na istnienie takiego „współczucia wobec katastrofy”, omawiam jego korzenie i zastanawiam się, w jaki sposób można je kultywować w bardziej przyziemnych czasach.

Począwszy od 17 września 2011 r. kilkaset osób zgromadzonych w małym parku na dolnym Manhattanie i nazywających siebie Occupy Wall Street wzięło udział w serii protestów ulicznych i zbudowało małe, zrujnowane obozowisko, które pobudziło wyobraźnię na całym świecie, inspirując setki tysiące ludzi do wzięcia udziału w marszach i demonstracjach, budowania własnych obozowisk i „okupacji” miejsc publicznych, a czasami
własności prywatnej i angażować się w inne działania polityczne.

Wielu mieszkańców Nowego Orleanu, którzy zostali wysiedleni w 2005 roku przez huragany Katrina i Rita oraz późniejsze awarie wałów przeciwpowodziowych i powodzie, nadal jest przesiedlonych. Żyjąc w długotrwałym stresie związanym z utratą rodziny, społeczności, pracy i zabezpieczenia społecznego, a także ciągłą walką o godne życie w niespokojnych okolicznościach życiowych, manifestują to, co nazywamy „syndromem chronicznej katastrofy”.

W tym dokumencie przedstawiliśmy osiem prostych, ale ważnych wskazówek dotyczących „najlepszych praktyk” z nauk psychologicznych, aby pomóc ludziom pogodzić się z głębokimi konsekwencjami zmiany klimatu i poradzić sobie z nimi, aby mogli pozostać zaangażowani w problem, zobaczyć, na czym polega ich własne zachowanie. część i uczestniczyć w szybkich zmianach społecznych w celu przywrócenia bezpiecznego klimatu

Przeprowadzono badania w celu zebrania i oceny doświadczeń zmarginalizowanych społeczności dotkniętych zdarzeniami klimatycznymi lub klęskami żywiołowymi. Wyniki tego badania mogą pomóc w informowaniu, aktualizowaniu lub tworzeniu nowych i bardziej inkluzywnych polityk DRR, które uwzględniają doświadczenia i potrzeby społeczności mniejszościowych i poprawiają wyniki dla tych osób.

Hierarchiczne modele kontroli dominowały w strukturach organizacyjnych od tysięcy lat. Coraz bardziej widoczna jest zdolność organizacji rozproszonych do wykonywania złożonych zadań. Siła scentralizowanych systemów podejmowania decyzji polega na spójności, ciągłości i dostępności zasobów. Jednak nieodłączna struktura, która prowadzi do tych mocnych stron, ogranicza również zdolność reagowania na bardzo złożone informacje. W tym artykule badamy siłę organizacji wzajemnej pomocy Occupy Sandy.

Niniejszy raport dotyczy kluczowego aspektu reakcji narodu na Covid-19: hiperlokalnych, spontanicznych wysiłków społeczności. Wysiłki te nie odzwierciedlają tradycyjnej relacji „pomagający i pomagany”, która dominuje w usługach publicznych i formalnym sektorze charytatywnym. Przestrzegają głębszych obowiązków mutualizmu: wolni obywatele jednoczą się, aby chronić swoje społeczności i najsłabszych, przed zagrożeniem dla wszystkich.

Pięć lat temu Arabska Wiosna odzyskała przestrzenie publiczne na Bliskim Wschodzie iw Afryce Północnej, pokazując nowemu pokoleniu możliwości twórczego oporu i politycznej wyobraźni nawet w najbardziej represyjnych okolicznościach.

W ciągu kilku godzin od wylądowania huraganu Katrina organizatorzy sprawiedliwości społecznej dołączyli do milionów Amerykanów w odpowiedzi na kryzys humanitarny wywołany przez burzę. Oprócz mobilizacji do zaspokojenia podstawowych potrzeb, organizatorzy starali się jednak kultywować zbiorową, polityczną reakcję na to, co określali jako nadużycie władzy przed, w trakcie i po huraganie.

Początki pandemii COVID-19 wywołały panikę z powodu utraty pracy, niedoborów żywności i środków toaletowych oraz izolacji społecznej, a nie tylko wpływu wirusa na zdrowie. Ludzie chcieli pomagać na masową skalę, a społeczność spotkała się z ogromnym odzewem. Pandemia przyniosła energię sąsiadom i społecznościom, co doprowadziło do szybkiego powstania w całym kraju grup wzajemnej pomocy w wielu różnych formach.

Ten kurs łączy pomysły i dowody dotyczące odporności. Jak możemy zachować odporność siebie i naszych dzieci w trudnym okresie nieznanej przyszłej katastrofy?

Zmiany klimatyczne w nieproporcjonalny sposób wpływają na społeczności, które już są dotknięte uciskiem strukturalnym. Wiele głównych działań w zakresie planowania odporności koncentruje się na infrastrukturze fizycznej. Wysiłki te w wielu przypadkach doprowadziły do ​​wyparcia przez zjawisko zielonej gentryfikacji. Alternatywne ramy projektowania i planowania odpornego na zmiany klimatu uwzględniają rolę przywiązania do miejsca, kapitału społecznego i wiedzy lokalnej w odporności na katastrofy, zwanej tutaj infrastrukturą relacyjną.

W niniejszym badaniu zbadano rolę nieutworzonych grup pomocy (NERG) i ich zaangażowanie w reakcję na huragan Irma po tym, jak uderzył w stan Floryda w Stanach Zjednoczonych we wrześniu 2017 r. Jego głównym celem jest uzyskanie dodatkowych informacji na temat zaangażowania NERG w reagowaniu na katastrofy, a także ich motywacje i koordynację z innymi agencjami zarządzania kryzysowego.

COVID-19 zmienił społeczeństwo pod względem zatrudnienia, bezpieczeństwa żywnościowego i zdrowia psychicznego, wpływając na wszystkie grupy populacji. Rosnącego zapotrzebowania na szeroki zakres wsparcia nie można było zaspokoić wyłącznie w ramach kierowanej przez rząd pomocy w przypadku klęsk żywiołowych, która uległa załamaniom w początkowej fazie pandemii.

Pisząc zbiorowo na podstawie relatywnych przywilejów naszych (często niepewnych) domów, nakreślamy przestrzeń do refleksji nad centralną rolą mieszkalnictwa i domu w kryzysie Covid-19.

Obecny, odkrywczy moment pandemii COVID-19 daje możliwość znalezienia nadziei w gruzach poprzez dekonstrukcję ram kryzysu jako „błąd” oraz skupienie się na obecnej i potencjalnej roli turystyki w przyczynianiu się do bardziej społecznego i ekologicznego tylko społeczeństwo. To przekształcenie pandemii jako „nienaturalnej” katastrofy otwiera nowe debaty na przecięciu geografii turystyki i politycznych ekologii nadziei w odkrywczych momentach kryzysu.

Gdy pandemia COVID-19 rozprzestrzeniła się na całym świecie wiosną 2020 r., podjęto tysiące oddolnych, partycypacyjnych i często związanych z ruchem społecznym wysiłków społeczności, aby pomóc sobie nawzajem w karmieniu, schronieniu i opiece w czasie kryzysu, z których wiele określili swoje projekty jako „pomoc wzajemną”. W niniejszym artykule przedstawiono przegląd samopomocy oraz wprowadzenie do zagadnień prawnych, z którymi borykają się grupy samopomocowe.

Ludzkie zachowanie, zwłaszcza neoliberalny system gospodarczy, który ceni nieograniczony wzrost i niezrównoważone wydobycie zasobów naturalnych, przyczynia się do zmienności klimatu i potęguje ryzyko katastrof.

W odpowiedzi na pandemię COVID-19 sieci organizatorów i aktywistów społecznych zmobilizowały się, by wspierać swoich sąsiadów w ramach grup wzajemnej pomocy w całych Stanach Zjednoczonych. Emerging community response jest powszechnym zjawiskiem w czasie kryzysu, ale wzajemna pomoc w pandemii nabrała odrębnego charakteru, czerpiąc z tradycji politycznej i społecznej organizacji. Nasze badania nad tymi działaniami sugerują, że organizowanie wzajemnej pomocy w związku z katastrofami jest coraz powszechniejszą praktyką, ale wciąż ewoluuje i jest kwestionowana.

Głównym tematem tych rozważań jest to, że chociaż katastrofa Katrina dostarcza wielu dowodów na to, jak kryzys stwarza idealne możliwości dla wzmożonego wyzysku ekonomicznego, to co od tego czasu nazywa się „katastrofalnym kapitalizmem”, a także dla wzmożonych represji, brutalności i czystek etnicznych, który można nazwać „katastrofalnym faszyzmem”, stwarza również warunki do niezwykłego rozkwitu wzajemnej pomocy, solidarności i współpracy wspólnotowej, czegoś, co moglibyśmy nazwać „katastrofalnym anarchizmem”.

W artykule przyjęto pojęcie „utopii katastrofy” jako punkt wyjścia do ponownego rozważenia wpływu potrójnej katastrofy w Japonii z 11 marca 2011 r. (3/11). Często obserwowano, że katastrofy mogą prowadzić do utopijnych tęsknot za lepszym światem, co w niektórych przypadkach może prowadzić do długotrwałych zmian społecznych i politycznych.

Termin „kapitalizm katastroficzny” wprowadzony w 2005 roku przez dziennikarkę-aktywistkę Naomi Klein nadal ma oddźwięk w kręgach ruchów społecznych. Jednak jego rozprzestrzenianie się w mediach i ruchach społecznych stwarza ryzyko zamieszania i osłabienia podstawowej koncepcji i krytyki.

Wydry morskie ledwo przetrwały stulecia rozwoju kolonialnego i kapitalistycznego. Aby zrozumieć dlaczego, badam, w jaki sposób zostały one zorientowane w kapitalistycznych stosunkach społecznych na Alasce i z jakimi skutkami. Śledzę wydry morskie przez trzy nakładające się epizody polityczno-gospodarcze, z których każdy kształtuje następny: ekspansję kolonialną i handel futrami; petrokapitalizm i zaniedbanie państwa neoliberalnego, którego kulminacją był wyciek ropy Exxon Valdez w 1989 r.; i wreszcie usuwanie wycieków i „zielony” kapitalizm, w którym wydry morskie służą jako punkty danych i spektakle. W każdym odcinku opisuję (1) orientację wydr morskich w stosunku do kapitalizmu i państwa oraz (2) naturę i czasowość przemocy oraz strat ekologicznych, które towarzyszą ich orientacji. W rozmowie z teoriami wymierania jako „powolnego rozwikłania” sugeruję, że życie zwierzęce może się rozwikłać wolniej niż z zatrzymaniem – szybko, szybko, powoli – i że rozwikłanie i orientacja zwierząt w kapitalizmie współkonstytuują się.

W niniejszym badaniu zbadamy, w jaki sposób organizacje pozarządowe mogą przeciwdziałać kapitalizmowi katastroficznemu. Dokonuje się tego poprzez sprawdzenie, w jaki sposób szwedzkie organizacje pozarządowe realizują swoją pracę i czy jest to zgodne z ramami pracy socjalnej w zakresie dekolonizacji katastrof (2017) Loretty Pyles, które, jak się uważa, zawierają środki mogące utrudniać kapitalizm katastrofowy. Co więcej, zagłębia się także w postrzeganie przez organizacje pozarządowe prywatyzacji sektora humanitarnego, co kojarzy się z kapitalizmem katastroficznym, co odbywa się poprzez przyjrzenie się, jak szwedzkie organizacje pozarządowe doświadczają ekspansji prywatyzacji w sferę humanitarną.

Umiejscawiamy katastrofy, ich powstawanie i politykę w obrębie kapitalocenu i argumentujemy, że katastrofy i leżące u ich podstaw procesy fizyczne nie są naturalne: są nierównomiernie powodowane przez procesy nieodłącznie związane z systemem kapitalistycznym i zaostrzane przez nie, z nierównymi konsekwencjami

Apele ze strony społeczności zajmującej się zmianami klimatycznymi i bardziej powszechna troska o bezpieczeństwo ludzi ożywiły zainteresowanie geografów i innych osób polityką katastrof. Dziedzictwo badań geograficznych nad przyczynami i konsekwencjami katastrofy politycznej jest analizowane i rozwijane w celu sformułowania ram analizy przestrzeni politycznej po katastrofie.

Dlaczego katastrofy na dużą skalę powodują takie zdrowe warunki psychiczne?
Jakie zasady terapeutyczne możemy wyprowadzić z badania naturalnych dostosowań człowieka, które zachodzą wśród ocalałych z katastrofy?

W niniejszym artykule podkreślono różnorodne badania dotyczące odtwarzania i odbudowy po katastrofach, z których niektóre pokazują, że zmiany polityczne, gospodarcze i społeczne po katastrofach są mało prawdopodobne; niektóre pokazują, że zmiana następuje często po katastrofach; a jeszcze inni pokazują, że oba są prawdziwe, w zależności od tego, kim jesteś.

Uczeni podkreślili rolę zakłóceń i kryzysu w umożliwieniu systemowej zmiany w kierunku zrównoważonego rozwoju. Na przykład katastrofy mogą w pewnych okolicznościach służyć jako katalizatory takiej zmiany.

Coraz bardziej interesuje mnie zrozumienie polityki po katastrofie/katastrofie, która miała miejsce na Karaibach od czasu niszczycielskiego sezonu huraganów w 2017 r. Sytuacja, która, co zaskakujące, ma niewiele wspólnego z samymi huraganami, ale ze sposobem, w jaki te katastrofy zostają wplątane w dłuższą historię przemocy strukturalnej, która leży u podstaw sposobu, w jaki od dawna eksperymentuje się i eksploatuje Karaiby.

Jesteśmy zaszczyceni, że możemy być częścią tego sympozjum, którego celem jest transformacja wsparcia rodziny i uhonorowanie pracy Dorothy Roberts. Sympozjum jest zarówno istotne, jak i aktualne. Jest to istotne, ponieważ zniesienie systemu policji rodzinnej jest potrzebne i potrzebne już teraz; jest na czasie, ponieważ nierówność uwidoczniona przez pandemię i spóźnione rozliczenie się z przemocą państwa, szczególnie wobec osób kolorowych, zmobilizowały społeczności, wnosząc nową energię i nadzieję

Naszkicujemy program badań nad praktykami gospodarczymi i instytucjami bez rynków, stawiając dziewięć ogólnych pytań dotyczących nierynkowych systemów żywnościowych i badając dowody i teorię związaną z każdym z nich. Ignorując i poniżając gospodarki nierynkowe, badacze przyczyniają się do tworzenia dominacji rynków nad życiem społecznym. Obserwowanie, analizowanie, teoretyzowanie, wspieranie, promowanie, tworzenie i wyobrażanie sobie gospodarek nierynkowych stanowi wyzwanie dla hegemonii rynku.

Atrybuty paniki są prawie wyłącznie skierowane do członków ogółu społeczeństwa. Tutaj badamy relacje między elitami a paniką. Dokonujemy przeglądu bieżących badań i teorii dotyczących paniki, w tym problemów związanych z identyfikacją, kiedy wystąpiła. Proponujemy trzy relacje: elity w panice, elity w panice i elity w panice.

Powszechną cechą katastrof miejskich są spontaniczne reakcje samoorganizujących się, „pojawiających się” dobrowolnych grup i osób. Ich działalność obejmuje poszukiwanie i ratownictwo, transport i dystrybucję zaopatrzenia oraz dostarczanie żywności i napojów ofiarom i pracownikom ratunkowym.

Opracowujemy pytania do programu badań nad COVID-19 z antropologii katastrof, aby zbadać powstawanie pandemii jako cechę normatywnie przyjętego stanu rzeczy. Zachęcamy do prowadzenia badań stosowanych nad pandemią, które rozpoznają ją jako produkt powiązań między ludźmi, ich systemami społecznymi, nieludźmi i szerzej światem materialnym, ze szczególnym uwzględnieniem przyczyn źródłowych, (post)kolonializmu i kapitalizmu, sieci wielogatunkowych, polityka wiedzy, darów i wzajemnej pomocy oraz dzieło ożywienia gospodarczego.

Susze, powodzie i inne katastrofy naturalne związane ze zmianami klimatycznymi należą do klasy globalnych zagrożeń, które mają dalszy wpływ na gospodarkę i produktywność osad, spójność społeczną i instytucje administracyjne. Stanowi to rosnące wyzwania dla strategii adaptacyjnych i zarządzania katastrofami.

Katastrofa związana z zagrożeniami naturalnymi może prowadzić do ważnych zmian - pozytywnych lub negatywnych - w systemach społeczno-ekologicznych. Kiedy zdarzają się katastrofy, wiele uwagi poświęca się bezpośrednim skutkom katastrof, a także operacjom ratowniczym i naprawczym. Chociaż skupienie się na tym jest ważne, warto zauważyć, że przeprowadzono niewiele badań nad charakterystyką i postępem zmian wywołanych przez katastrofy.

Wrażliwość to etykieta i koncepcja, które są szeroko stosowane w badaniach nad katastrofami. Do tej pory znaczenie było dość ograniczone i sugerowało „słabość”, przy czym krytyka pojawiała się okresowo, ale nie powstrzymywała reprodukcji wrażliwości. W tym artykule autorzy oferują nową teorię wrażliwości dla tej dziedziny, sugerując, że komplikowanie koncepcji może stworzyć przestrzeń dla dyskursu wyzwoleńczego i organizacji.

W tym badaniu analizowana jest rola, jaką lokalne oddolne wysiłki odgrywają w reagowaniu na katastrofy i odbudowie. Opierając się na ustaleniach trwającego projektu badawczego na temat doświadczeń związanych z huraganem Sandy w Nowym Jorku od 2012 r., a także nowych danych z ostatnich huraganów i innych wydarzeń, pokazujemy, jak wolontariusze, organizacje społecznościowe i grupy aktywistów często odgrywają ważną rolę zarówno w natychmiastowej reakcji, jak i długoterminowych wysiłkach na rzecz odbudowy.

Zmiana klimatu wpływa na zdrowie wszystkich Amerykanów - w tej chwili. Nie ma wyjątków. Chociaż niezbędna adaptacja zmniejszy ryzyko dla wszystkich, tylko natychmiastowa, znaczna redukcja emisji gazów cieplarnianych powstrzyma narastający stan zagrożenia zdrowia publicznego. Dzieci, osoby starsze i osoby z wcześniejszymi schorzeniami lub najsłabsze społecznie będą najbardziej podatne na skutki zmiany klimatu.

Czy niepewność jest problemem związanym z wrażliwością i sprawiedliwością? Historycznie rzecz biorąc, przekształcanie niepewności w ryzyko poprzez badania i gromadzenie wiedzy było kluczowym mechanizmem zmniejszania podatności, minimalizowania ryzyka katastrofy oraz zwiększania adaptacji i odporności. Zmiany klimatyczne, nieskuteczne zarządzanie katastrofami, deficyty demokracji, nierówność i dyskryminacja oraz niewystarczające badania/wiedzy należą do kluczowych czynników zwiększających niepewność w skali indywidualnej, gospodarstwa domowego, społeczności, sąsiedztwa, regionalnej, krajowej i planetarnej.

Ta seria warsztatów ma na celu uzyskanie dogłębnego zrozumienia, w jaki sposób historia systemów żywnościowych ukształtowała nasze postrzeganie żywności i ucieleśnienia oraz w jaki sposób odnosi się to do społecznej i ekologicznej zrównoważoności. Docelowymi odbiorcami są osoby, które zmagały się z żywnością i ucieleśnieniem oraz specjaliści od zaburzeń odżywiania, ale do uczestnictwa nie jest wymagana diagnoza zaburzeń odżywiania.

Pandemia COVID-19 rzuciła światło na normy, wzorce i struktury władzy w Stanach Zjednoczonych, które dają pierwszeństwo niektórym grupom ludzi nad innymi. W tym artykule opisano COVID-19 jako bezprecedensowy katalizator transformacji społecznej, który podkreśla potrzebę wielopoziomowych i międzysektorowych rozwiązań w celu uwzględnienia zmian systemowych w celu poprawy równości w zdrowiu dla wszystkich.

Obecny kryzys zdrowotny, wywołany rozprzestrzenianiem się COVID-19, zmobilizował grupy aktywistów i osoby w ruchach społecznych na całym świecie do odpowiedzi działaniami solidarności i wzajemnej pomocy. W Grecji, podczas blokady między marcem a majem 2020 r., W Atenach pojawiło się kilka inicjatyw wzajemnej pomocy, aby zaoferować wsparcie tym, którzy tego potrzebowali.

W sektorze pomocy długo dyskutuje się, jak reagować szybko, skutecznie iz wyczuciem na kryzysy na dużą skalę. Koncentracja instytucji na projektach i wynikach doprowadziła do powstania bogatej literatury na temat skuteczności interwencji zewnętrznych, podczas gdy działania jednostek i społeczności mające na celu zaspokojenie własnych potrzeb pozostają w fazie badań. Niniejszy dokument ma na celu wypełnienie luki poprzez połączenie globalnych trendów i konkretnych studiów przypadku w celu zbadania skali, zakresu i charakterystyki reakcji obywateli i społeczności na pandemię Covid-19 w latach 2020–21.

Artykuł ten stanowi interdyscyplinarne badanie intersekcjonalności ras i płci w kontekście „odbudowy” po katastrofie w Nowym Orleanie. Na podstawie studium przypadku oddolnej organizacji pomocowej Common Ground Collective wnioski pokazują, że przy braku praktyk intersekcjonalnych seksizm sprzyja rasizmowi, a rasizm sprzyja seksizmowi.

W tym krytycznym eseju dowodzimy, że kapitalizm katastroficzny na Filipinach ma specyficzne niuanse, które odzwierciedlają istniejące cechy filipińskiej ekonomii politycznej, będącej połączeniem polityki patronatu i polityki neoliberalnej. W artykule podkreślono także rolę ruchów ludowych w ruchu oporu i wysiłkach na rzecz izolacji kraju przed kapitalizmem katastroficznym.

Pandemia Covid-19 zapoczątkowała erę bezprecedensowych trudności w całych Stanach Zjednoczonych. W odpowiedzi członkowie społeczności lokalnej wykorzystali wzajemną pomoc jako formę obywatelskiej opieki wzajemnej. W tym artykule jesteśmy zainteresowani przedstawieniem istotnych cech konstrukcyjnych, które ułatwiają wzajemną pomoc na platformach internetowych. W tym celu przeprowadziliśmy opartą na scenariuszach analizę roszczeń dwóch najczęściej używanych platform wzajemnej pomocy, w oparciu o trzy główne grupy użytkowników. Z naszej analizy wynika, że ​​projekt platform wzajemnej pomocy uwzględnia funkcje wspierające standaryzację żądań

W Stanach Zjednoczonych wiele marginalizowanych społeczności ma długoletnie tradycje w zakresie uprawy żywności, co ma znaczenie w reagowaniu na narastający kryzys klimatyczny, który zagraża światowemu bezpieczeństwu żywnościowemu i nieproporcjonalnie wpływa na społeczności zmarginalizowane. W tej rozprawie jakościowej zaangażowanej przez społeczność zadaję ogólnie pytanie: czego możemy się nauczyć z marginalizowanych tradycji agrarnych, co mogłoby być przydatne dla tych marginalizowanych społeczności we wspólnym przetrwaniu globalnych zmian środowiskowych?

Badacze płci i katastrof zauważają, że podczas i po katastrofie tradycyjne role i wzorce płci mogą być wyolbrzymione lub podważone. Chwilowe rozpad normalnego życia może ułatwić powrót do skrajnych form binarności płci lub, przeciwnie, przekroczenie normatywnych układów i wytworzenie nowych możliwości dla praktyk płciowych.

Podczas gdy solidarność społeczna w sytuacjach kryzysowych i katastrofach jest powszechna, poprzednie badania wykazały, że takie zachowania solidarnościowe mają tendencję do zmniejszania się z czasem, nawet gdy potrzeby pozostają wysokie. W tym badaniu zajmujemy się tym, w jaki sposób grupy wzajemnej pomocy mogą być podtrzymywane w czasie w kontekście pandemii COVID-19.

Niniejsza rozprawa bada doświadczenia i praktyki wolontariuszy udzielających pomocy w przypadku katastrof. Niniejsza rozprawa jest oparta na etnograficznych badaniach terenowych prowadzonych przez pięćdziesiąt trzy dni latem 2007 r. W pogrążonym w huraganie Katrina Lower Ninth Ward w Nowym Orleanie w Luizjanie.

To jest rękopis wykładu gościnnego, który wygłosiłem na MIT 3874G: Disaster Capitalism, kurs opracowany i prowadzony przez dr Warrena Steele z Wydziału Informatyki i Studiów Medialnych Uniwersytetu Zachodniego Ontario. Tematem dzisiejszego wykładu były „Strategie wyjścia”.

Od wiosny 2020 r. pandemia Covid-19 i wprowadzone środki dystansowania społecznego stworzyły szereg problemów i potrzeb społecznych, które we Włoszech i w innych krajach zostały częściowo rozwiązane w ramach oddolnych inicjatyw wzajemnej pomocy. W artykule przeanalizowano te inicjatywy jako bezpośrednie działania społeczne: działania, które nie mają charakteru przede wszystkim
skupić się na żądaniu czegoś od państwa lub innych osób sprawujących władzę, a zamiast tego na bezpośrednim przekształceniu pewnych konkretnych aspektów społeczeństwa za pomocą samego działania.

W obliczu nawałnicy katastrof, niegospodarności rządu
kryzysy zagrażające życiu i niesprawiedliwości kolonializmu, Portorykański
społeczności postawiły na własne przetrwanie. Świadczy o tym ich wzajemna pomoc
zarówno na siłę organizowania się u podstaw, jak i na skalę zaniedbań ze strony państwa.

Opieramy się na ramach krytycznej sprawiedliwości środowiskowej (CEJ), badając wzajemną pomoc jako sposób praktykowania i urzeczywistniania transformacyjnej sprawiedliwości środowiskowej, która pozwala aktywistom budować odporne na środowisko i sprawiedliwe społeczności poza granicami państwa. Czerpiemy z prac WEB Du Bois, Black Radical Tradition i innych krytycznych podejść, aby wykazać, w jaki sposób wzajemna pomoc oferuje znaczący punkt połączenia w celu zjednoczenia ideologicznych podejść do sprawiedliwości środowiskowej, które często są rozumiane jako sprzeczne ze sobą.

Więzienia, więzienia i ośrodki detencyjne z definicji mają na celu izolowanie i oddzielanie ludzi od ich społeczności. Rzucenie wyzwania i odwrócenie kłamstwa wymaga nie tylko demontażu, ale radykalnej rewizji, budowania - kwitnących, wolnych i opiekuńczych społeczności. Wspólnie opracowane reakcje i zasoby dla ludzi i ekosystemów, kierowane przez osoby z przeżywanym doświadczeniem ucisku, stanowią podstawę świata bez więzień.

Ten komentarz zawiera krótkie podsumowanie literatury dotyczącej wzajemnej pomocy, a następnie studium przypadku Occupy Sandy oraz przegląd wciąż ewoluujących praktyk wzajemnej pomocy w związku z COVID-19 w Nowym Jorku i poza nim.

Oprócz ram charytatywnych bardziej skuteczny altruista powinien rozważyć ramy wzajemnej pomocy, które lepiej uznają i honorują nieuniknione polityczne zobowiązania skutecznego altruizmu do ponownego wyobrażenia sobie i przekształcenia świata.

Od lat smuciło mnie, jak rzadko uczy się o wzajemnej pomocy na zajęciach poświęconych zmianom społecznym i ruchom społecznym. Jest to tak istotna część budowania i transformacji ruchu i często bardzo mobilizuje uczniów do nauki o tym. Mam nadzieję, że to się zmieni w miarę rozpowszechniania się koncepcji wzajemnej pomocy. Stworzyłem przewodnik dla nauczycieli, który będzie dołączony do mojej nowej książki o wzajemnej pomocy, która zostanie opublikowana przez Verso Books w październiku, i chciałem się nim podzielić, na wypadek gdyby ktoś rozważał wprowadzenie do jesiennego programu nauczania.

Tej jesieni prowadzę zajęcia na Uniwersytecie w Chicago o nazwie Queer and Trans Mutual Aid for Survival and Mobilization. Oto program nauczania. Będę zamieszczał tutaj pytania do dyskusji i ćwiczenia klasowe na każdy tydzień, abyś mógł z nich korzystać, jeśli czytasz samemu lub w grupie czytelniczej.

W okresie od marca do czerwca 2020 r. mieszkańcy północnego Londynu stanęli w obliczu pandemii Covid-19, tworząc sąsiedzkie grupy wzajemnej pomocy na WhatsApp i Facebooku. Grupy te nie tylko zaspokajały podstawowe potrzeby związane z przetrwaniem, takie jak przynoszenie artykułów spożywczych i leków
osoby zakażone, osoby starsze i inne bezbronne grupy społeczne objęte kwarantanną; oferowały także możliwości interakcji społecznych między nieznajomymi mieszkającymi w tej samej okolicy podczas izolacji. Ich sukces był powiązany z ich szybką mobilizacją, zdolnościami adaptacyjnymi i wiedzą lokalną.

Skręcając z głównej ulicy Middletown, mijam na rogu pomalowaną neonami jamajską restaurację, w której nigdy nie byłem. Przejeżdżam pod znanymi mi trampkami zawieszonymi wysoko na linii telefonicznej i widzę ludzi wchodzących i wychodzących ze swoich domów. Ulica jest wąska. Po jednej stronie stoją niedawno przemianowane pięciopiętrowe apartamenty, po drugiej szereg małych, niedopasowanych dwupoziomowych domów, które wymagają pomalowania. Tuż przed torami kolejowymi, na których stoi świeżo pomalowany sprayem stary wagon kolejowy z widokiem na rzekę Connecticut, wjeżdżam na długą,
zatłoczony podjazd między ogrodem a ceglanym budynkiem. Ogród jest zarośnięty, z kawałkami zielonej cebuli i sałaty wyskakującymi między pośpiesznie zrobionymi grządkami, a rośliny potrzebują wody. Z tyłu znajduje się szopa pomalowana na jaskrawe kolory, na której widnieje napis „Ferry St. Community Garden”. Z przodu ogrodu, gdzie studenci Wesleyan kiedyś próbowali zasadzić gruszę, znajduje się tablica. Wyblakła od deszczu, widnieje na niej napis „Community Fridge! Free Food” z rozmazanym hiszpańskim tłumaczeniem poniżej.

Celem tego artykułu jest opisanie wyjątkowej roli i wkładu organizacji wzajemnej pomocy w rozwiązywanie problemów związanych z brakiem bezpieczeństwa żywnościowego i dysproporcjami w dostępie do żywności w kolorowych społecznościach w Chicago podczas pandemii Covid-19.

COVID-19 spowodował szybkie powstanie nowych sieci wzajemnej pomocy w USA, ale praktyki
z tych sieci jest niedostatecznie zbadanych. Stosując metody jakościowe, zbadaliśmy empiryczną etykę kierującą działaniami amerykańskich sieci pomocy wzajemnej i oceniliśmy zgodność między zasadami i praktykami, gdy sieci mobilizowały się, aby zaspokoić potrzeby społeczności w latach 2020–21. Odkrycia te podkreślają znaczenie praktyki pomocy wzajemnej jako punktu przecięcia zasad etycznych i praktyk oraz wyzwań, z którymi współczesne i często nowe sieci pomocy wzajemnej reagujące na COVID-19 mierzą się w rozwijaniu praktyki w okresie przedłużającego się kryzysu. Opracowujemy model teorii zmiany, który oświetla zarówno szanse, jak i potencjalne pułapki pracy pomocy wzajemnej w kontekście nierówności strukturalnych i pokazuje, w jaki sposób społeczności mogą osiągnąć zorientowaną na sprawiedliwość praktykę pomocy wzajemnej w obecnych i przyszłych kryzysach.

W artykule tym dowodzi się, że huragan Katrina przyspieszył trwające procesy społeczne obejmujące politykę neoliberalną, migrację zarobkową i zmiany granic rasowych. W następstwie burzy polityka neoliberalna promowała reorganizację lokalnej siły roboczej i stymulowała imigrację bezbronnych latynoskich pracowników-imigrantów.

Katastrofy są coraz częstsze i bardziej destrukcyjne, a konsekwencje dla osób uwięzionych stają się coraz bardziej widoczne. Jednocześnie naukowcy, jednostki i społeczności zmagają się z brutalnością policji i systemowym antymurzyńskim rasizmem w systemie prawa karnego, angażując się w koncepcję abolicji. W tym artykule pokazujemy, że kwestie te nie są rozłączne i argumentujemy, że likwidacja więziennego kompleksu przemysłowego (PIC) złagodziłaby skutki katastrof dla osób osadzonych i ich społeczności.

Dyskusja na temat kwestii etycznych związanych z pandemią COVID-19 skupiała się na wielkim cierpieniu, jakie wywołała. Jednak mogą wystąpić nieoczekiwane pozytywne skutki, które również wynikną z globalnej katastrofy.

Mój artykuł dotyczy wykorzystania technologii komunikacyjnych przez Occupy Sandy, sieć pomocy stworzoną początkowo przez działaczy Occupy Wall Street w celu zajęcia się zniszczeniem huraganu Sandy.

Kościół św. Augustyna, powszechnie uważany za najstarszy kościół afroamerykański w kraju, miał zostać zamknięty zaledwie sześć miesięcy po huraganie Katrina. Od momentu otwarcia, św. Augustyn zawsze był istotnym ogniwem kulturowym społeczności afro-kreolskiej miasta, a zamknięcie parafii w czasie, gdy była najbardziej potrzebna, byłoby druzgocącym ciosem.

Wszechobecne poczucie niepewności przenika dziś życie indywidualne i zbiorowe. Zmiany polityczne, gospodarcze, kulturalne, infrastrukturalne i środowiskowe, które zapoczątkowuje rozwój neoliberalny, powodują brak bezpieczeństwa na skalę od molekularnej po globalną.

W tym artykule opisano nasze doświadczenia ze stażu w Newton Neighbors, grupie wzajemnej pomocy z siedzibą w obszarze Wielkiego Bostonu. Podczas naszego czasu w Newton Neighbors, zyskaliśmy doświadczenie w pracy na rzecz społeczności i zdrowia publicznego. Obejmowało to wykonywanie zadań, takich jak przeprowadzanie oceny potrzeb społeczności, dystrybucja informacji zdrowotnych i ocena wpływu pracy wzajemnej pomocy. Zastanowiliśmy się nad naszym doświadczeniem i wyciągnęliśmy wiele wniosków, takich jak to, że działania mobilizujące społeczność są w stanie wspierać działania na rzecz zdrowia publicznego, zwiększanie dostępności informacji o zdrowiu publicznym jest niezbędne, różnorodność przywilejów istnieje w zamożnych społecznościach, a różnorodne wzorce do naśladowania kobiet w przywództwie są istotne dla inspirowania i przewodzenia młodym kobietom zajmującym się zdrowiem publicznym.

Reakcje społeczności na skutki Covid-19 w kolorowych społecznościach klasy robotniczej w rejonie Bostonu są przykładami odporności w działaniu. Budowanie odporności na zmianę klimatu nie polega tylko na wzmacnianiu infrastruktury fizycznej, ale także na wzmacnianiu infrastruktury społecznej i obywatelskiej, aby docierać do najsłabszych i chronić je. W tym artykule omówiono wnioski wyciągnięte z pandemii w zakresie bardziej sprawiedliwego podejścia do odporności na zmianę klimatu.

Jednym z najbardziej oczywistych problemów dla osób zaangażowanych w pomoc w przypadku katastrof jest koordynacja z innymi zespołami w terenie, z siedzibą główną, organizacją macierzystą w kraju oraz konieczność radzenia sobie w nieprzewidzianych sytuacjach. Wydaje się, że głównym dylematem jest to: pracownicy pomocy w przypadku katastrof mają albo wiedzę, aby wiedzieć, co mają robić, albo uprawnienia, które mogą to zrobić.

Ta krytyczna analiza dyskursu Amerykańskiego Czerwonego Krzyża (ARC) przesłuchuje dyskursy interesariuszy znajdujących się w ARC po ich udziale w akcji pomocy ofiarom huraganu w 2005 roku. Autor wykorzystuje krytyczną analizę dyskursu jako przewodnią podstawę teoretyczną i metodę analizy, aby zastanowić się, w jaki sposób język i praktyki ARC na różnych poziomach normalizują Białość i zachowują przywilej Białych.

Jest to dogłębne, zakorzenione w partycypacyjnych ramach badań w działaniu
eksploracja dwóch organizacji wzajemnej pomocy w przypadku katastrof: Common Ground i Occupy Sandy oraz tego, co sprawia, że ​​ich podejście jest charakterystyczne i skuteczne.

Kapitalizm katastroficzny jest zazwyczaj definiowany jako systematyczna i oportunistyczna rekonfiguracja gospodarek i przepisów gospodarczych w służbie interesów kapitalistycznych pod przykrywką kryzysu ekologicznego. Artykuł ten przedstawia kolejną uzupełniającą się odmianę kapitalizmu katastroficznego – produkcję kapitalistycznych podmiotów, drobnych kapitalistów „wzmacnianych” przez państwo i organizacje pozarządowe poprzez inicjację w specjalistyczną wiedzę i rzemiosło małego przedsiębiorstwa. Jest to jednocześnie strategia mająca dobre intencje i ujawniająca ograniczenia neoliberalnej wyobraźni – niemożność wyobrażenia sobie wyjścia z kryzysu inaczej niż poprzez indywidualistyczne, przedsiębiorcze wysiłki.

Więc jesteśmy tutaj i tam byliśmy. Zniesławiony, zmitologizowany stan Luizjana: stan, którego historia jest przesiąknięta transatlantyckim handlem niewolnikami, krajowym handlem niewolnikami, Jimem Crowem, masowymi więzieniami, masową inwigilacją, kapitalizmem katastroficznym i oporem na katastrofy. Uderz w to, po prostu nazwij to oporem – wszelki opór jest skierowany przeciwko katastrofie, niezależnie od tego, czy będzie to biała supremacja, kapitalizm, czy zaplanowana infrastruktura zawierająca przemoc – w tym drakońskie ograniczenie dostępu do aborcji.

Jak krytyka i edukacja transformacyjna mogą odegrać rolę w przeciwstawianiu się różnym przejawom kapitalizmu katastroficznego? Czy idee zaczerpnięte z Pedagogiki uciskanych i Pedagogiki nadziei Paulo Freire’a oraz pedagogiki krytycznej Henry’ego Giroux mogą pomóc w naszej systematycznej konceptualizacji alternatyw dla szkodliwych strategii zarządzania kryzysowego?

W 2015 roku minęła dziesiąta rocznica huraganu Katrina, który dotarł na ląd tuż pod Nowym Orleanem 29 sierpnia 2005 r. Krytyczne narracje wskazują na rażące nierówności rasowe i ekonomiczne, które kontekstualizowały katastrofę. Jednak większość dyskursu Katriny została ograniczona przez zaniedbanie intersekcjonalnej analizy feministycznej. W tym artykule przedstawiam model nadawania sensu huraganowi Katrina w przekroju z lekcjami do badania innych katastrof.

Troska powróciła do ducha czasu. Bezpośrednio po 2016
Wybory prezydenckie w USA, komentarze na #selfcare eksplodowały na platformach medialnych. Ale dla wszystkich popularnych rytuałów samoopieki, nowy kolektyw
pojawiły się również ruchy, w których moralne imperatywy działania - w celu
opieka - są główną siłą napędową.

Kiedy my, redaktorzy tego specjalnego numeru, zdecydowaliśmy się na temat polityki, radykalnej filozofii i zmian klimatycznych, nie wyobrażaliśmy sobie, że zakończymy ten projekt w czasie pandemii, kryzysu, który wydaje się „szybko do przodu” w porównaniu z „powolną przemocą” kryzysu klimatycznego.

Celem tego artykułu jest rozwinięcie koncepcji radykalnej odporności. Robimy to, czerpiąc zarówno z agonistycznej, jak i anarchistycznej teorii planowania. Radykalna odporność istnieje, gdy ludzie mobilizują swoją zdolność samodzielnego zarządzania swoimi sprawami. Ta umiejętność często pojawia się po agonistycznym konflikcie z rządzącą władzą.

Czy profesjonalni opiekunowie mogą odpowiedzieć na potrzeby osób i rodzin, które stają w obliczu doświadczeń zagrażających życiu lub „kryzysów”, takich jak skutki odpadów chemicznych w Kanale Miłości, eksplozja jądrowa na wyspie Three Mile, wzięcie zakładnika w Iranie, wulkan zniszczenie Mount Saint Helens czy katastrofa samolotu DC-XNUMX w Chicago?

Ciało Emmetta Tilla przybyło do domu w Chicago we wrześniu 1955 roku. Biali rasiści z Mississippi torturowali, okaleczali i zabili młodego 14-letniego Afroamerykanina za gwizdanie na białą kobietę. Zdeterminowana, by uwidocznić okropnie zniekształconą twarz i wykrzywione ciało dziecka jako wyraz nienawiści rasowej i zabijania, Mamie Till, matka chłopca, nalegała, aby trumna pochowana w zakładzie pogrzebowym AA Ranier w południowej części Chicago była pozostawiony otwarty przez cztery długie dni.

Atak na World Trade Center, choć stanowił bezprecedensową katastrofę, niemniej jednak wywołał wiele cech charakterystycznych dla innych katastrof w USA. Cechy takie obejmują zbieżność wolontariuszy i darowizny w postaci zaopatrzenia, które są dobrze udokumentowane w literaturze.

Przez trzy lata (2017–2020) odbywał się cykl seminariów ESRC „Agencja cywilna, społeczeństwo i
W projekcie CASCADE-NET „Climate Adaptation to Weather Extremes” (CASCADE-NET) krytycznie zbadano zmieniające się
rola społeczeństwa obywatelskiego w adaptacji do ekstremalnych warunków pogodowych. Jedno całodniowe seminarium dotyczyło „mniej słyszanych
„głosy” w społeczeństwie obywatelskim, rozważając sposoby angażowania różnych grup w odporność,
wymiana wiedzy i budowanie potencjału. Mała interdyscyplinarna grupa z seminarium
następnie odbyła się dyskusja panelowa, przeprowadzona online, podczas której najpierw omówiono, kto jest mniej słyszanym głosem w społeczeństwie i w jaki sposób etykiety, takie jak „osoba narażona” i „osoba trudno dostępna”, mogą
należy je ponownie ocenić i wyciągnąć wniosek, że to często ci, którzy sprawują władzę, sami siebie kształtują
„trudno dostępnych” i którzy nie potrafią słuchać. Następnie grupa omówiła, jak głębsze zaangażowanie
z obywatelami i społecznościami można osiągnąć poprzez poprawę relacji i
sieci. Transformacja w orientacji na zaangażowanie społeczności jest konieczna, jeśli mamy podejmować skuteczne, lokalnie dostosowane, zbiorowe działania w obliczu wstrząsów społecznych.

Ogrody społecznościowe od dawna odgrywają ważną rolę w społeczno-ekologicznej odporności Nowego Jorku (NYC). Te ogólnodostępne ogrody komunalne nie tylko wspierają florę i faunę w celu zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego i usług ekosystemowych, ale także wspierają społeczności praktyków, które pielęgnują regeneracyjne i wspólnotowe aspekty tej obywatelskiej praktyki ekologicznej. ZA

W niniejszym badaniu przeanalizowano politykę i życiowe doświadczenia w zakresie odzyskiwania długów i skutków klęsk klimatycznych w Portoryko. Analizuje pomoc wzajemną i odporność na zadłużenie w odniesieniu do technik zarządzania i nakładających się kryzysów naznaczonych bankructwem terytorium USA, następstwami huraganu Maria (2017 r.) i których kulminacją były powszechne mobilizacje latem 2019 r., które doprowadziły do ​​rezygnacji gubernatora.

Rozsądnie jest założyć, że gdybyśmy znaleźli sposób na trwałe otwarcie drzwi do tego raju, w społeczeństwie japońskim mógłby nastąpić przełom. Najbardziej realnym i praktycznym problemem jest zatem to, jak utrzymać lub wznowić ten rajski stan w społeczeństwie. W niniejszym badaniu podjęto próbę rozwiązania tych problemów za pomocą badań w działaniu i skupienia się na ochotnikach zajmujących się katastrofami. Najpierw przedstawia zarys podłużnych badań terenowych autora po Wielkim Trzęsieniu Ziemi we Wschodniej Japonii. Po drugie, na podstawie tych badań terenowych opisano badania w działaniu, według których osoby, które przeżyły katastrofę i które otrzymały wsparcie, były zmotywowane do udzielenia pomocy ocalałym na obszarze dotkniętym klęską we wschodniej Japonii. Na koniec omówiono psychologiczne i socjologiczne implikacje tego procesu nie tylko dla obszarów dotkniętych klęską, ale także dla całego społeczeństwa japońskiego.

Podobnie jak zrównoważony rozwój, odporność na katastrofy można konceptualizować jako zbiorowy wzrost wiedzy, polityki i praktyki. Siła fali odporności opiera się na użyteczności koncepcji jako obiektu granicznego, a zwłaszcza na jej rezonansie z dyskursami i praktykami neoliberalizacji, w której rola państwa jest umniejszana i zastępowana przez partnerstwa i kontrakty prywatno-publiczne.

Odporność szybko stała się popularnym hasłem używanym przez rząd, międzynarodowe organizacje finansowe, organizacje pozarządowe, grupy społeczne i działaczy na całym świecie. Pomimo jej powszechnego stosowania, pozostaje niejasność co do tego, czym jest odporność i czemu służy.

W miastach Ameryki Północnej potrzeba wiele wysiłku, aby wzmocnić odporność klimatyczną opartą na równości. Jak dotąd większość prac nad odpornością społeczną koncentruje się na identyfikowaniu podatności i ryzyka oraz zarządzaniu nimi za pomocą podejść odgórnych, które często nie obejmują w znaczący sposób strategii skoncentrowanych na równości, biorąc pod uwagę najbardziej wrażliwe populacje.

W artykule tym, na podstawie połączenia badań i wywiadów, analizuje się polityki, które ujawniają
kolonialne realia i sposób, w jaki portorykańskie stowarzyszenia wzajemnej pomocy zaangażowały się w te polityki po huraganie Maria. Polityki i decyzje, takie jak prawo kabotażowe na mocy ustawy Jonesa; jakość portorykańskich obligacji zwolnionych z potrójnego podatku; brak możliwości refinansowania lub niewywiązania się z długu; sprawy wyspiarskie i inne sprawy Sądu Najwyższego; oraz PROMESA, ustanowiły kolonialne stosunki o znaczących materialnych i politycznych konsekwencjach dla Portoryko. Konsekwencje te ujrzały światło dzienne po huraganie Maria, gdzie niewystarczająca reakcja USA doprowadziła do bezprecedensowej utraty życia. Po huraganie Portoryko doświadczyło wzrostu liczby stowarzyszeń wzajemnej pomocy i organizacji non-profit, które odegrały kluczową rolę w zapewnianiu pomocy w przypadku klęsk żywiołowych, ponieważ uzupełniały wiele luk pozostawionych przez federalną pomoc w przypadku klęsk żywiołowych. Przeprowadzając wywiady z niektórymi stowarzyszeniami wzajemnej pomocy, wydobywam ich perspektywę na temat gwałtownego wzrostu trzeciego sektora i analizuję ich krótkoterminową pracę w zakresie pomocy w przypadku klęsk żywiołowych, a także długoterminowe wysiłki na rzecz odbudowy, odbudowy i planowania odporności wyspy. Te stowarzyszenia wzajemnej pomocy podkreślają nową agencję Portoryko, dostarczając unikalnych spostrzeżeń na temat sposobów, w jakie polityka kolonialna ogranicza samostanowienie wyspy, a jednocześnie dostarczając model dekolonizacji u podstaw. Mam nadzieję, że ten projekt pomoże nakreślić politykę kolonialną, która ukształtowała lub zaostrzyła reakcję federalną, ale także uzna rozwój sieci wzajemnej pomocy jako źródła materialnych korzyści i nadziei.

19 września 1985 r. O godzinie 7:14 w wybrzeże Meksyku nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 8.1 w skali Richtera, trwające prawie dwie pełne minuty.

Poprzez krytyczną analizę dyskursu w mediach informacyjnych po huraganie Katrina na wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej w USA i katastrofach związanych z trzęsieniem ziemi na Haiti, czerpiemy z pomysłów Sossa i in. (2011) na temat zarządzania ubóstwem w USA – neoliberalnego paternalizmu – aby określić, w jaki sposób podobne zjawisko „ neoliberalne zarządzanie katastrofami (NDG) działa w tych kontekstach. Naszym zdaniem NDG to zbiór dyskursów, polityk i praktyk, które mają na celu kontrolowanie osób, które przeżyły katastrofę, w celu wspierania celów neoliberalnego kapitalizmu. W szczególności znajdujemy kilka kluczowych wątków, które legitymizują i utrwalają NDG, a mianowicie kapitalizm katastroficzny, sekurytyzacja i militaryzacja miejsc katastrof, dyskursy na temat czystek rasowych i wysiedleń.

Na całym świecie katastrofy umożliwiają przedsiębiorstwom gromadzenie zysków. Od tsunami w Azji w 2005 r., które umożliwiło korporacjom przejmowanie pożądanych nieruchomości przybrzeżnych pod rozwój kurortów, po wielomiliardowe kontrakty na odbudowę bez przetargu w Iraku i Afganistanie, od prywatyzacji szkół publicznych po huraganie Katrina na wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej, po sposoby, w jakie Akcja „No Child Left Behind” oznacza likwidację szkoły publicznej i przekształcenie jej w możliwości inwestycyjne – wyłania się groteskowy wzór, w którym biznes czerpie korzyści z katastrofy.

Korzystając z naszych doświadczeń zawodowych w zakresie pomocy w przypadku klęsk żywiołowych, a także istniejącej teorii, autorzy przedstawiają ramy zorientowane na sprawiedliwość - pomoc społeczną w przypadku katastrof, doradztwo i rzecznictwo.

W pierwszych miesiącach pandemii COVID-19 koncepcja pomocy wzajemnej została szybko przyjęta jako idealny model solidarności. W niniejszym artykule przeanalizowano, dlaczego pomoc wzajemna mogła obecnie znaleźć taką popularność, badając afektywne podstawy ryzyka, podatności na zagrożenia i konieczności opieki. Jednak zamiast świętować zwrot ku wzajemnej pomocy jako najlepszą drogę do sprawiedliwości, artykuł sugeruje, że myślimy strategicznie o modelach, których używamy do przetrwania, uznając pomoc wzajemną za jedną z wielu strategii generowania naszych reakcji na szkody, które poprzedzają i nasila się przez pandemię

Jako badacz ruchu społecznego, demokracja i aktywista zajmujący się stosunkami sąsiedzkimi, jesteśmy ciekawi politycznego i transformacyjnego potencjału solidarności w działaniu w czasie obecnego kryzysu. Dlatego analizujemy różne inicjatywy wzajemnej pomocy podczas pandemii w naszym mieście

Długoterminowi wolontariusze w Common Ground Health Clinic (CGHC) w Nowym Orleanie zdecydowanie, z pasją i obszernie mówią o swoim „nowym modelu” opieki zdrowotnej. Ważne dla ich projektu jest nie tylko zapewnienie jakiegokolwiek rodzaju „opieki medycznej” wcześniej zaniedbanej dzielnicy Algieru w Nowym Orleanie, ale zapewnienie konkretnego rodzaju opieki – „czego byśmy dla siebie chcieli”. Cel ten, podobnie jak kliniki Czarnej Pantery, ma charakter wyraźnie polityczny i stanowi wyzwanie dla metod i dyskursu tradycyjnej biomedycyny.

Pandemia Covid-19 przyniosła szeroko zakrojone, nieoczekiwane zmiany społeczne, ponieważ społeczności spieszyły się, aby spowolnić rozprzestrzenianie się nowego koronaawirusa. W odpowiedzi w całych Stanach Zjednoczonych rozkwitły w internecie grupy wzajemnej pomocy, których zadaniem było uzupełnianie luk w usługach społecznych i pomaganie lokalnym społecznościom w radzeniu sobie z awariami infrastruktury.

W tym artykule przedstawiamy, w jaki sposób wzajemna pomoc została uchwalona podczas pandemii COVID-19 przez organizacje charytatywne, wspierające i radykalne grupy, aby zająć się specyficznymi i nowymi formami podatności na zagrożenia oraz możliwościami i wyzwaniami, jakie oferuje to na przyszłość. W szczególności zwracamy uwagę na potencjalne napięcia między wdrażaniem praktyk wzajemnej pomocy a politycznym aktywizmem (lub nie) aktorów wzajemnej pomocy.

Ten artykuł koncentruje się na wzajemnej pomocy w przypadku katastrof (MADR), organizacji oddolnej zapewniającej pomoc w przypadku klęsk żywiołowych, opartą na zasadach wzajemnej pomocy i autonomicznych działań bezpośrednich. Poprzez obserwację uczestniczącą serii warsztatów i częściowo ustrukturyzowanych wywiadów z aktywistami i organizatorami, badanie to bada, dlaczego to ludzie są zmotywowani do działania w tej oddolnej sieci, w przeciwieństwie do uczestniczenia w innych działaniach w odpowiedzi na klęski żywiołowe.

W obecnym momencie politycznym w Stanach Zjednoczonych, określanym przez kryzys klimatyczny, wzmożone egzekwowanie przepisów granicznych, ataki na świadczenia publiczne, ekspansywną kontrolę karceralną, rosnące koszty mieszkań i rosnący populizm białej prawicy, działacze i organizacje lewicowego ruchu społecznego stoją przed dwoma szczególnymi wyzwaniami które choć nie są nowe, są pilne.

Superstorm Research Lab (SRL) to grupa badawcza i pisząca o wzajemnej pomocy, której celem jest zrozumienie zmian w sposobie, w jaki nowojorscy politycy, liderzy organizacji pozarządowych, aktywiści, wolontariusze i mieszkańcy myślą o kwestiach społecznych, ekonomicznych i środowiskowych po huraganie Sandy.

Prawie cztery lata po tym, jak huragan Harvey uderzył w Houston w 2017 roku, tysiące mieszkańców Houston pozostaje przesiedlonych lub nadal mieszka w zniszczonych domach, które zagrażają ich zdrowiu. W niniejszym dokumencie roboczym wykorzystano badania partycypacyjne w celu zidentyfikowania i przeanalizowania barier na drodze do wyzdrowienia z perspektywy mieszkańców mieszkających w dzielnicach Czarnych i Brązowych o niskich dochodach w północno-wschodnim (NE) Houston.

Społeczności udzielające wzajemnej pomocy są zwykle tworzone dobrowolnie na obszarach dotkniętych katastrofą. Podobne społeczności powstały po trzęsieniu ziemi w Tohoku w 2011 roku i tsunami. W tym przypadku wezwania do współpracy między wszystkimi Japończykami, takimi jak Ganbaro Nippon („kontynuuj, Japonia” lub „trzymaj się tam, Japonia”) pojawiały się na plakatach i naklejkach w miastach w całym kraju.

Chociaż katastrofy nie zawsze są uznawane za takie, są to skomplikowane systemy, które są zbudowane na społecznej produkcji wrażliwości. Niniejsza teza rozważa, w jaki sposób reakcje na katastrofy są zwykle budowane na nadmiernie uproszczonym rozumieniu tego, czym one są, i dowodzi, że bardziej złożone, wieloaspektowe rozumienie katastrof może nas poprowadzić do skuteczniejszych rozwiązań.

W tym artykule omawiam niektóre aspekty zarządzania kryzysowego, koncentrując się na długoterminowym procesie odzyskiwania. W szczególności analizuję podstawowe założenia biopolityczne dyskursów i praktyk rządowych agencji reagowania na katastrofy w São Luiz do Paraitinga w Brazylii.

Czy oddolne wysiłki niesienia pomocy mogą doprowadzić do odbudowy po katastrofach? Konwencjonalna mądrość i współczesna polityka publiczna sugerują, że poważne kryzysy wymagają scentralizowanej władzy, aby zapewnić środki pomocy. Wykorzystując nowatorski zestaw obszernych danych dotyczących darowizn i wydatków zebranych z archiwalnych zapisów, niniejszy artykuł analizuje oddolną akcję niesienia pomocy po jednej z najbardziej niszczycielskich klęsk żywiołowych XIX wieku: pożarze w Chicago w 1871 roku.

W artykule poruszono kwestię związku pomiędzy oporem a budowaniem kolektywnej walki politycznej. Chociaż protesty, strajki i inne rodzaje sporów są dobrze zbadane w literaturze dotyczącej polityki spornej, stosunkowo niewielu badaczy bada wzajemne oddziaływanie strategii i taktyk spornych z konstruktywnymi działaniami budującymi infrastrukturę społeczno-relacyjną w celu zaspokojenia potrzeb zbiorowych. Opieram się na studium przypadku kampanii na rzecz rezygnacji z paliw kopalnych i ponownego inwestowania w rozwiązania klimatyczne, aby zilustrować, jak kontrowersyjne i konstruktywne wymiary przeplatają się w ruchu klimatycznym. Uogólniam na podstawie tego przykładu, aby wykazać, że konstelacje ideologicznie nasyconych konstruktywnych strategii i taktyk – to, co nazywam repertuarami konstrukcji – mają wyjątkową dynamikę i implikacje.

„Wszyscy doświadczyliśmy niszczycielskich skutków klęsk żywiołowych i nienaturalnych w Ameryce”. Tak rozpoczął się prelegent podczas rajdu po huraganie Sandy w Zuccotti Park w dniu 31 lipca 2013 r., Wspominając dwie poprzednie katastrofy, które publiczność dobrze znała: atak na World Trade Center z 11 września 2001 r. I powódź huraganu Katrina w Nowym Orleanie w sierpniu. 29, 2005

Wiele grup i agencji potrzebuje dokładnych informacji o tym, jak ludzie zachowują się podczas katastrof. W tym artykule przedstawiono informacje, które wydają się mieć szczególne znaczenie dla przygotowania, kontroli i łagodzenia skutków katastrof

Ten artykuł zawiera analizę Occupy Sandy – nowojorskiej organizacji aktywistów, która powstała w odpowiedzi na superburzę Sandy w październiku 2012 roku – aby pokazać, co możemy
uczyć się z jego awaryjnych (nie)mobilności. W szczególności sugeruje, że niezliczone formy ruchu i rozmieszczania Occupy Sandy mogą pomóc nam znaleźć drogę do zbuntowanej infrastruktury wykraczającej poza rasowy liberalizm, opartej na radykalnej rekonceptualizacji miasta i obywatelstwa miejskiego.

Celem tego rozdziału jest synteza tych lekcji i przedstawienie praktycznych zaleceń innym bibliotekarzom i specjalistom w dziedzinie wiedzy. Wzajemna pomoc – obejmująca i wykraczająca poza pandemię COVID-19 – to studium przypadku pokazujące, w jaki sposób ruchy społeczne mogą ułatwić transformacyjny rozwój społeczności poprzez oddolne wytwarzanie wiedzy w oparciu o zarządzanie informacjami.

Jest czwartek, 8 listopada 2012 r. W kościele św. Jakuba w Sunset Park na Brooklynie. Jest jasny, suchy dzień. Zaledwie tydzień wcześniej huragan Sandy wylądował na wschodnim wybrzeżu, niszcząc wszystko po sobie. W Nowym Jorku tysiące domów zostaje zniszczonych lub zalanych.

Po huraganie Katrina w 2005 r. Dolny Dziewiąty Okręg Nowego Orleanu stał się ikoną niepowodzenia wysiłków na rzecz odbudowy oraz utrzymywania się nierówności i biedy w społeczeństwie amerykańskim. Jednak tak długo, jak ta społeczność była marginalizowana, tworzyła organizacje rzecznicze i kontrnarracje, które walczyły z dyskryminacją i nadawały znaczenie swoim praktykom kulturowym.

Współpracujący autorzy omawiają „milenijne zwroty” lewicy - „anarchistyczną, demokratyczną, globalną” - przed / w trakcie / po Seattle '99 oraz zwrot w kierunku nowego wyobrażenia socjalizmu w ostatnich dziesięcioleciach.

Aktywiści XXI wieku - zainspirowani niedawnymi ruchami społecznymi i krytyką „niedochodowego kompleksu przemysłowego” - coraz częściej starali się unikać prowadzenia swojej działalności poprzez hierarchiczne, profesjonalnie zarządzane korporacje non-profit, które są normą dla organizacji sprawiedliwości społecznej od lat 1970

Redaktorzy Rachel Brown i Deva Woodly spotykają się z Marą Marą Marin, Shatemą Threadcraft, Christopherem Paulem Harrisem, Jasmine Syedullah i Miriam Ticktin, aby zbadać kwestię: czego potrzeba, aby opieka była praktyką etyczną i polityczną, która ukierunkowuje ludzi na nowy sposób życia żyć, odnosić się do siebie i rządzić? Proponowaną przez nich odpowiedzią jest to, że podejście XXI wieku do polityki opieki musi mieć na celu zniszczenie kapitalizmu rasowego, cisheteropatriarchatu, państwa karceralnego i teraźniejszości kolonialnej.

Ameryka Łacińska to jeden z regionów dotkniętych wieloma katastrofami, a niektóre z nich mają jeszcze poważniejsze skutki. Obecny model zarządzania nie okazał się skuteczny w ograniczaniu ryzyka katastrof. Celem tego artykułu jest teoretyczna analiza związku pomiędzy idealnym regionalnym zarządzaniem ryzykiem klęsk żywiołowych (DRG) a faktyczną produkcją ryzyka klęsk żywiołowych w Ameryce Łacińskiej.

W ciągu kilku godzin od przybycia Sandy na ląd członkowie ruchu Occupy Wall Street - planowanego ruchu społecznego składającego się z działaczy społecznych, którzy protestowali przeciwko nierównościom dochodów w Stanach Zjednoczonych - wykorzystali media społecznościowe, aby uzyskać dostęp do szerszej sieci Occupy w poszukiwaniu ochotników i pomocy. Z dnia na dzień wyłoniła się ochotnicza armia młodych, wykształconych, obeznanych z technologią osób, które miały czas i chęć pomagania innym.

Po huraganie Katrina obserwatorzy obawiali się, że Nowy Orlean może nadal kroczyć ścieżką bierności obywateli, konfliktów między społecznościami i korupcji, które były częścią jego długoletniej reputacji. Zamiast tego, obserwatorów uderzył wzrost zaangażowania obywateli, powstanie nowych lub ożywionych organizacji społecznych oraz wezwania do reakcji rządu.

Branża turystyczna często bierze w tym udział, pomagając branży odbudowy w odbieraniu ziemi ludziom pod pozorem udzielania pomocy po klęsce żywiołowej.

Ponieważ katastrofy w coraz większym stopniu dotykają coraz większą część populacji, z rosnącą siłą i częstotliwością, coraz ważniejsze staje się zrozumienie, w jaki sposób w procesie wychodzenia z tych wydarzeń pośredniczy i zarządza społeczeństwo.

Kiedy ludzie pytają mnie, jako reportera klimatycznego, co myślę, że będzie dalej, moja odpowiedź była okrutna i zblazowana w swojej dosadności: „Więcej pandemii”. Będzie więcej pandemii, napędzanych przez wylesianie, niszczenie siedlisk i wektory chorób, które rozprzestrzeniają się z powodu ocieplenia klimatu, a wszystkie one są napędzane przez ich rozprzestrzenianie się przez globalny charakter naszej gospodarki. Wiemy również, że nastąpi wzrost innych rodzajów katastrof klimatycznych: pożarów, suszy, huraganów, powodzi. Przyszłość jest pełna nieustającej katastrofy.

Celem naszego badania jest zrozumienie wartości i przekonań leżących u podstaw praktyk wzajemnej pomocy w pierwszych miesiącach pandemii COVID-19. Odkrycia te mogą dostarczyć informacji organizatorom wzajemnej pomocy, pracownikom socjalnym i naukowcom, pogłębiając ich wiedzę na temat tego, w jaki sposób pomoc wzajemna – zarówno jako długoletnia, jak i dopiero powstająca praktyka – może w unikalny sposób zareagować na trwającą pandemię i pogłębiające się kryzysy, takie jak trudności gospodarcze i zmiany klimatyczne, jak Systemy rządowe i pozarządowe (np. organizacje non-profit) nie nadążają za rosnącymi potrzebami.

Rankiem 23 sierpnia 2014 r. młody dwudziestokilkuletni mężczyzna Jefferson Custodio dostarczał narzędzia rolnicze beneficjentom w Barangay Punong, Carigara, Leyte. Jefferson, który przeżył supertajfun Haiyan (lokalnie znany jako Yolanda), był zaangażowany w liczne działania pomocowe mające na celu złagodzenie warunków rolników, którzy stracili nasiona, narzędzia rolnicze i kapitał, gdy wiatry i deszcze Haiyan zniszczyły ich plony.

To jest studium dotyczące katastrof, bezbronności i władzy. Jeśli chodzi o sprawiedliwość społeczną, praca opiera się na ustaleniu konkretnego problemu badawczego, zwłaszcza że projekty emancypacyjne są często inicjowane i kierowane przez uprzywilejowanych aktorów, którzy nie należą do zmarginalizowanych społeczności, które chcą wzmocnić, jednak praca opiera się na przekonaniu, że wzmocnienie pozycji samoorganizujące się od wewnątrz.

Wykorzystując spotkania etnograficzne w Chicago i Austin, zastanawiamy się, jakie znaczenie mają praktyki wzajemnej pomocy zarówno przestrzennej, jak i emocjonalnej. Najpierw badamy, w jaki sposób wzajemna pomoc przekształca „zanikające” przestrzenie miejskie, aby sprostać potrzebom mieszkańców. Po drugie, badamy odczuwane doświadczenia wzajemności w relacjach społecznych w odróżnieniu od autorytarnej, opartej na miłości relacyjności. Myśląc wspólnie o tych wymiarach przestrzennych i afektywnych, pracujemy nad ramami Czarnych ekologii opieki i wzajemnej pomocy.

Feministyczni uczeni od dawna argumentują, że „kryzys opieki” jest charakterystyczny dla społeczeństw kapitalistycznych - kapitalizm ma tendencję do zagrażania i niszczenia samego procesu i warunków reprodukcji społecznej, od których zależy.

W następstwie pandemii COVID-19 filantropia szybko zareagowała na wezwanie o pomoc ze strony rządów i organizacji międzynarodowych. A jednak pomimo przytłaczającej odpowiedzi, coraz większą uwagę zwraca się na zawiłe sposoby, w jakie filantropi i miliarderzy potwierdzają swoją obecność poprzez swoje działania i wpływy w różnych sferach władzy.