Artykuły badawcze

King's Meat Market and Grocery znajduje się na północnym krańcu mostu Broad Street w śródmiejskiej części Nowego Orleanu. Kiedy właściciel sklepu Mike Tran wrócił do Kinga sześć tygodni po huraganie Katrina, znalazł tylko skorupę tego, co kiedyś było.

Artykuł ten ma formę listu od rzeczników sprawiedliwości społecznej Gulf Coast Katrina. W szczególności List jest adresowany do tych, którzy pracują na rzecz sprawiedliwości społecznej po katastrofie. To nasza próba opowiedzenia niektórych naszych historii i lekcji, które wyciągnęliśmy z naszych doświadczeń z huraganami Katrina i Rita latem 2005 roku.

Ten produkt końcowy bada, w jaki sposób przejawy ekonomii solidarności funkcjonują jako innowacje społeczne z potencjałem zmiany status quo ekonomicznego i promowania demokracji ekonomicznej.

Pomimo wysoce wyspecjalizowanych i zdolnych systemów zarządzania kryzysowego, zwykli obywatele są zwykle
najpierw na miejscu zdarzenia w sytuacji awaryjnej lub katastrofy i pozostają długo po zaprzestaniu świadczenia usług.

Jeśli pomyślimy o huraganie Sandy jako o ekstremalnej pogodzie, która nawiedziła region Nowego Jorku 29 października 2012 r., To burza była jedną z najgorszych w historii kraju, zabijając dziesiątki ludzi, dotykając setki tysięcy i zadając tyle samo. 75 miliardów dolarów strat gospodarczych.

Pandemia COVID-19 wzmocniła istniejące niesprawiedliwości w Stanach Zjednoczonych, czego przykładem jest Ypsilanti w stanie Michigan. Jednak pandemia daje również możliwość ponownego wyobrażenia sobie istniejących sposobów bycia na świecie, a sieci wzajemnej pomocy, które zaspokajały podstawowe potrzeby ludzi podczas wielu kryzysów, jednocześnie pracując nad bardziej radykalną zmianą, dają pracownikom socjalnym okazję do zbadania ich stosunek do „pomagania”. Autorka wykorzystuje swoje osobiste doświadczenia z lokalną siecią pomocy wzajemnej do zbadania siły i możliwości wzajemnej pomocy, szczególnie w czasach kryzysu, a także źródeł odporności pracy socjalnej na zdecentralizowane i nieprofesjonalne formy pomocy i opieki.

Kiedy władza centralna nie wykonuje ważnych społecznie zadań, wzajemna pomoc, solidarność i organizacja oddolna często pojawiają się, gdy ludzie stają się zwolennikami nieformalnych sieci i organizacji społeczeństwa obywatelskiego.

W Nowym Orleanie późnym latem 2008 roku obchody trzeciej rocznicy huraganu Katrina były przerywane przygotowaniami do huraganu Gustav.

Pole zagrożeń i katastrof rutynowo podkreśla, że ​​nie ma czegoś takiego jak klęska żywiołowa. Jest to ukłon w stronę faktu, że katastrofy ekologiczne są spowodowane działaniami lub zaniechaniami człowieka, które krzyżują się z wystąpieniem zagrożenia naturalnego, np. huraganu, pożaru, trzęsienia ziemi. Ten esej argumentuje, że literatura dotycząca katastrof może pomóc nam zrozumieć przyczyny i konsekwencje pandemii COVID-19, ale tylko wtedy, gdy uznamy pandemię za katastrofę, a jej głębokie skutki jako skutki kapitalizmu rasowego.

Odporność była krytykowana w wielu dziedzinach za skupienie się na próbach powrotu do stanu poprzedniego lub utrzymania status quo po zakłóceniu.

Wzajemna pomoc to podstawa wszystkich społeczeństw ludzkich, porozumienie, którego przykłady są uderzająco klarowne w czasach kryzysów. Pandemia koronawirusa przyniosła troskliwe obszary geograficzne wzajemnej pomocy ostrą ulgę w obliczu niepowodzeń zarówno kapitalizmu, jak i państwa.

Jak zachowują się ludzie, gdy zdarzają się katastrofy? Popularne konta w mediach
przedstawiają panikę i okrucieństwo, ale w rzeczywistości ludzie często współpracują i troszczą się o siebie nawzajem podczas kryzysów. Podsumowuję dowody na takie
„katastroficzne współczucie”, omówcie jego korzenie i zastanówcie się, jak można je kultywować w bardziej przyziemnych czasach.

Od 17 września 2011 r. kilkaset osób zgromadzi się w
mały park na dolnym Manhattanie i nazywają siebie Occupy Wall Street
zaangażował się w serię protestów ulicznych i zbudował małą, zrujnowaną
obozowisko pobudzające wyobraźnię na całym świecie, inspirujące
setki tysięcy ludzi do wzięcia udziału w marszach i demonstracjach, budowania własnych obozowisk i „zajęć” publicznych, a czasem
własności prywatnej i angażować się w inne działania polityczne.

Wielu mieszkańców Nowego Orleanu, którzy zostali wysiedleni w 2005 roku przez huragany Katrina i Rita oraz późniejsze awarie wałów przeciwpowodziowych i powodzie, nadal jest przesiedlonych. Żyjąc w długotrwałym stresie związanym z utratą rodziny, społeczności, pracy i zabezpieczenia społecznego, a także ciągłą walką o godne życie w niespokojnych okolicznościach życiowych, manifestują to, co nazywamy „syndromem chronicznej katastrofy”.

W tym dokumencie przedstawiliśmy osiem prostych, ale ważnych wskazówek dotyczących „najlepszych praktyk” z nauk psychologicznych, aby pomóc ludziom pogodzić się z głębokimi konsekwencjami zmiany klimatu i poradzić sobie z nimi, aby mogli pozostać zaangażowani w problem, zobaczyć, na czym polega ich własne zachowanie. część i uczestniczyć w szybkich zmianach społecznych w celu przywrócenia bezpiecznego klimatu

Przeprowadzono badania w celu zebrania i oceny doświadczeń zmarginalizowanych społeczności dotkniętych zdarzeniami klimatycznymi lub klęskami żywiołowymi. Wyniki tego badania mogą pomóc w informowaniu, aktualizowaniu lub tworzeniu nowych i bardziej inkluzywnych polityk DRR, które uwzględniają doświadczenia i potrzeby społeczności mniejszościowych i poprawiają wyniki dla tych osób.

Hierarchiczne modele kontroli dominowały w strukturach organizacyjnych od tysięcy lat. Coraz bardziej widoczna jest zdolność organizacji rozproszonych do wykonywania złożonych zadań. Siła scentralizowanych systemów podejmowania decyzji polega na spójności, ciągłości i dostępności zasobów. Jednak nieodłączna struktura, która prowadzi do tych mocnych stron, ogranicza również zdolność reagowania na bardzo złożone informacje. W tym artykule badamy siłę organizacji wzajemnej pomocy Occupy Sandy.

Ten raport dotyczy kluczowego aspektu reakcji narodu na COVID-19:
hiperlokalne, spontaniczne wysiłki społeczności. Te wysiłki
nie odzwierciedlają tradycyjnej relacji „pomagający i pomagający”, która
dominuje w usługach publicznych i formalnym sektorze charytatywnym. Są posłuszni
głębsze zobowiązania mutualizmu: wolni obywatele łączący się, aby chronić swoje
społeczności i najsłabszych, przed zagrożeniem dla wszystkich.

Pięć lat temu Arabska Wiosna odzyskała przestrzenie publiczne na Bliskim Wschodzie iw Afryce Północnej, pokazując nowemu pokoleniu możliwości twórczego oporu i politycznej wyobraźni nawet w najbardziej represyjnych okolicznościach.

W ciągu kilku godzin od wylądowania huraganu Katrina organizatorzy sprawiedliwości społecznej dołączyli do milionów Amerykanów w odpowiedzi na kryzys humanitarny wywołany przez burzę. Oprócz mobilizacji do zaspokojenia podstawowych potrzeb, organizatorzy starali się jednak kultywować zbiorową, polityczną reakcję na to, co określali jako nadużycie władzy przed, w trakcie i po huraganie.

Początki pandemii COVID-19 wywołały panikę z powodu utraty pracy, niedoborów żywności i środków toaletowych oraz izolacji społecznej, a nie tylko wpływu wirusa na zdrowie. Ludzie chcieli pomagać na masową skalę, a społeczność spotkała się z ogromnym odzewem. Pandemia przyniosła energię sąsiadom i społecznościom, co doprowadziło do szybkiego powstania w całym kraju grup wzajemnej pomocy w wielu różnych formach.

Ten kurs łączy pomysły i dowody dotyczące odporności. Jak możemy zachować odporność siebie i naszych dzieci w trudnym okresie nieznanej przyszłej katastrofy?

Zmiany klimatyczne w nieproporcjonalny sposób wpływają na społeczności, które już są dotknięte uciskiem strukturalnym. Wiele głównych działań w zakresie planowania odporności koncentruje się na infrastrukturze fizycznej. Wysiłki te w wielu przypadkach doprowadziły do ​​wyparcia przez zjawisko zielonej gentryfikacji. Alternatywne ramy projektowania i planowania odpornego na zmiany klimatu uwzględniają rolę przywiązania do miejsca, kapitału społecznego i wiedzy lokalnej w odporności na katastrofy, zwanej tutaj infrastrukturą relacyjną.

Pisząc zbiorowo na podstawie relatywnych przywilejów naszych (często niepewnych) domów, nakreślamy przestrzeń do refleksji nad centralną rolą mieszkalnictwa i domu w kryzysie Covid-19.

Obecny, odkrywczy moment pandemii COVID-19 daje możliwość znalezienia nadziei w gruzach poprzez dekonstrukcję ram kryzysu jako „błąd” oraz skupienie się na obecnej i potencjalnej roli turystyki w przyczynianiu się do bardziej społecznego i ekologicznego tylko społeczeństwo. To przekształcenie pandemii jako „nienaturalnej” katastrofy otwiera nowe debaty na przecięciu geografii turystyki i politycznych ekologii nadziei w odkrywczych momentach kryzysu.

Gdy pandemia COVID-19 rozprzestrzeniła się na całym świecie wiosną 2020 r., podjęto tysiące oddolnych, partycypacyjnych i często związanych z ruchem społecznym wysiłków społeczności, aby pomóc sobie nawzajem w karmieniu, schronieniu i opiece w czasie kryzysu, z których wiele określili swoje projekty jako „pomoc wzajemną”. W niniejszym artykule przedstawiono przegląd samopomocy oraz wprowadzenie do zagadnień prawnych, z którymi borykają się grupy samopomocowe.

Ludzkie zachowanie, zwłaszcza neoliberalny system gospodarczy, który ceni nieograniczony wzrost i niezrównoważone wydobycie zasobów naturalnych, przyczynia się do zmienności klimatu i potęguje ryzyko katastrof.

W odpowiedzi na pandemię COVID-19 sieci organizatorów i aktywistów społecznych zmobilizowały się, by wspierać swoich sąsiadów w ramach grup wzajemnej pomocy w całych Stanach Zjednoczonych. Emerging community response jest powszechnym zjawiskiem w czasie kryzysu, ale wzajemna pomoc w pandemii nabrała odrębnego charakteru, czerpiąc z tradycji politycznej i społecznej organizacji. Nasze badania nad tymi działaniami sugerują, że organizowanie wzajemnej pomocy w związku z katastrofami jest coraz powszechniejszą praktyką, ale wciąż ewoluuje i jest kwestionowana.

Głównym tematem tych rozważań jest to, że chociaż katastrofa Katrina dostarcza wielu dowodów na to, jak kryzys stwarza idealne możliwości dla wzmożonego wyzysku ekonomicznego, to co od tego czasu nazywa się „katastrofalnym kapitalizmem”, a także dla wzmożonych represji, brutalności i czystek etnicznych, który można nazwać „katastrofalnym faszyzmem”, stwarza również warunki do niezwykłego rozkwitu wzajemnej pomocy, solidarności i współpracy wspólnotowej, czegoś, co moglibyśmy nazwać „katastrofalnym anarchizmem”.

W artykule przyjęto pojęcie „utopii katastrofy” jako punkt wyjścia do ponownego rozważenia wpływu potrójnej katastrofy w Japonii z 11 marca 2011 r. (3/11). Często obserwowano, że katastrofy mogą prowadzić do utopijnych tęsknot za lepszym światem, co w niektórych przypadkach może prowadzić do długotrwałych zmian społecznych i politycznych.

Apele ze strony społeczności zajmującej się zmianami klimatycznymi i bardziej powszechna troska o bezpieczeństwo ludzi ożywiły zainteresowanie geografów i innych osób polityką katastrof. Dziedzictwo badań geograficznych nad przyczynami i konsekwencjami katastrofy politycznej jest analizowane i rozwijane w celu sformułowania ram analizy przestrzeni politycznej po katastrofie.

Dlaczego katastrofy na dużą skalę powodują takie zdrowe warunki psychiczne?
Jakie zasady terapeutyczne możemy wyprowadzić z badania naturalnych dostosowań człowieka, które zachodzą wśród ocalałych z katastrofy?

W niniejszym artykule podkreślono różnorodne badania dotyczące odtwarzania i odbudowy po katastrofach, z których niektóre pokazują, że zmiany polityczne, gospodarcze i społeczne po katastrofach są mało prawdopodobne; niektóre pokazują, że zmiana następuje często po katastrofach; a jeszcze inni pokazują, że oba są prawdziwe, w zależności od tego, kim jesteś.

Uczeni podkreślili rolę zakłóceń i kryzysu w umożliwieniu systemowej zmiany w kierunku zrównoważonego rozwoju. Na przykład katastrofy mogą w pewnych okolicznościach służyć jako katalizatory takiej zmiany.

Atrybuty paniki są prawie wyłącznie skierowane do członków ogółu społeczeństwa. Tutaj badamy relacje między elitami a paniką. Dokonujemy przeglądu bieżących badań i teorii dotyczących paniki, w tym problemów związanych z identyfikacją, kiedy wystąpiła. Proponujemy trzy relacje: elity w panice, elity w panice i elity w panice.

Powszechną cechą katastrof miejskich są spontaniczne reakcje samoorganizujących się, „pojawiających się” dobrowolnych grup i osób. Ich działalność obejmuje poszukiwanie i ratownictwo, transport i dystrybucję zaopatrzenia oraz dostarczanie żywności i napojów ofiarom i pracownikom ratunkowym.

Opracowujemy pytania do agendy badawczej COVID-19 z antropologii katastrof w celu zbadania produkcji pandemii
jako cecha normalnie przyjętego stanu rzeczy w społeczeństwie. Zachęcamy do badania stosowanego pandemii, która rozpoznaje ją jako produkt połączeń między ludźmi, z ich systemami społecznymi, nieludziami i światem materialnym szerzej, z uwzględnieniem przyczyn źródłowych, (post) kolonializmu i kapitalizmu, sieci wielogatunkowych, polityka wiedzy, dary i wzajemna pomoc oraz praca nad zdrowiem.

Susze, powodzie i inne katastrofy naturalne związane ze zmianami klimatycznymi należą do klasy globalnych zagrożeń, które mają dalszy wpływ na gospodarkę i produktywność osad, spójność społeczną i instytucje administracyjne. Stanowi to rosnące wyzwania dla strategii adaptacyjnych i zarządzania katastrofami.

Katastrofa związana z zagrożeniami naturalnymi może prowadzić do ważnych zmian - pozytywnych lub negatywnych - w systemach społeczno-ekologicznych. Kiedy zdarzają się katastrofy, wiele uwagi poświęca się bezpośrednim skutkom katastrof, a także operacjom ratowniczym i naprawczym. Chociaż skupienie się na tym jest ważne, warto zauważyć, że przeprowadzono niewiele badań nad charakterystyką i postępem zmian wywołanych przez katastrofy.

Zmiana klimatu wpływa na zdrowie wszystkich Amerykanów - w tej chwili. Nie ma wyjątków. Chociaż niezbędna adaptacja zmniejszy ryzyko dla wszystkich, tylko natychmiastowa, znaczna redukcja emisji gazów cieplarnianych powstrzyma narastający stan zagrożenia zdrowia publicznego. Dzieci, osoby starsze i osoby z wcześniejszymi schorzeniami lub najsłabsze społecznie będą najbardziej podatne na skutki zmiany klimatu.

Pandemia COVID-19 rzuciła światło na normy, wzorce i struktury władzy w Stanach Zjednoczonych, które dają pierwszeństwo niektórym grupom ludzi nad innymi. W tym artykule opisano COVID-19 jako bezprecedensowy katalizator transformacji społecznej, który podkreśla potrzebę wielopoziomowych i międzysektorowych rozwiązań w celu uwzględnienia zmian systemowych w celu poprawy równości w zdrowiu dla wszystkich.

Obecny kryzys zdrowotny, wywołany rozprzestrzenianiem się COVID-19, zmobilizował grupy aktywistów i osoby w ruchach społecznych na całym świecie do odpowiedzi działaniami solidarności i wzajemnej pomocy. W Grecji, podczas blokady między marcem a majem 2020 r., W Atenach pojawiło się kilka inicjatyw wzajemnej pomocy, aby zaoferować wsparcie tym, którzy tego potrzebowali.

W sektorze pomocy długo dyskutuje się, jak reagować szybko, skutecznie iz wyczuciem na kryzysy na dużą skalę. Koncentracja instytucji na projektach i wynikach doprowadziła do powstania bogatej literatury na temat skuteczności interwencji zewnętrznych, podczas gdy działania jednostek i społeczności mające na celu zaspokojenie własnych potrzeb pozostają w fazie badań. Niniejszy dokument ma na celu wypełnienie luki poprzez połączenie globalnych trendów i konkretnych studiów przypadku w celu zbadania skali, zakresu i charakterystyki reakcji obywateli i społeczności na pandemię Covid-19 w latach 2020–21.

Ten artykuł zawiera interdyscyplinarne badanie rasy i płci
przecięcie w kontekście „odzyskiwania” po katastrofie w Nowym Orleanie.
Na podstawie studium przypadku oddolnej organizacji humanitarnej Common
Ground Collective, odkrycia pokazują, że przy braku praktyk przekrojowych seksizm sprzyja rasizmowi, a rasizm - seksizmowi.

Badacze płci i katastrof zauważają, że podczas i po katastrofie tradycyjne role i wzorce płci mogą być wyolbrzymione lub podważone. Chwilowe rozpad normalnego życia może ułatwić powrót do skrajnych form binarności płci lub, przeciwnie, przekroczenie normatywnych układów i wytworzenie nowych możliwości dla praktyk płciowych.

Podczas gdy solidarność społeczna w sytuacjach kryzysowych i katastrofach jest powszechna, poprzednie badania wykazały, że takie zachowania solidarnościowe mają tendencję do zmniejszania się z czasem, nawet gdy potrzeby pozostają wysokie. W tym badaniu zajmujemy się tym, w jaki sposób grupy wzajemnej pomocy mogą być podtrzymywane w czasie w kontekście pandemii COVID-19.

Niniejsza rozprawa bada doświadczenia i praktyki wolontariuszy udzielających pomocy w przypadku katastrof. Niniejsza rozprawa jest oparta na etnograficznych badaniach terenowych prowadzonych przez pięćdziesiąt trzy dni latem 2007 r. W pogrążonym w huraganie Katrina Lower Ninth Ward w Nowym Orleanie w Luizjanie.

To jest rękopis wykładu gościnnego, który wygłosiłem na MIT 3874G: Disaster Capitalism, kurs opracowany i prowadzony przez dr Warrena Steele z Wydziału Informatyki i Studiów Medialnych Uniwersytetu Zachodniego Ontario. Tematem dzisiejszego wykładu były „Strategie wyjścia”.

W obliczu nawałnicy katastrof, niegospodarności rządu
kryzysy zagrażające życiu i niesprawiedliwości kolonializmu, Portorykański
społeczności postawiły na własne przetrwanie. Świadczy o tym ich wzajemna pomoc
zarówno na siłę organizowania się u podstaw, jak i na skalę zaniedbań ze strony państwa.

Więzienia, więzienia i ośrodki detencyjne z definicji mają na celu izolowanie i oddzielanie ludzi od ich społeczności. Rzucenie wyzwania i odwrócenie kłamstwa wymaga nie tylko demontażu, ale radykalnej rewizji, budowania - kwitnących, wolnych i opiekuńczych społeczności. Wspólnie opracowane reakcje i zasoby dla ludzi i ekosystemów, kierowane przez osoby z przeżywanym doświadczeniem ucisku, stanowią podstawę świata bez więzień.

Ten komentarz zawiera krótkie podsumowanie literatury dotyczącej wzajemnej pomocy, a następnie studium przypadku Occupy Sandy oraz przegląd wciąż ewoluujących praktyk wzajemnej pomocy w związku z COVID-19 w Nowym Jorku i poza nim.

Od lat smuciło mnie, jak rzadko uczy się o wzajemnej pomocy na zajęciach poświęconych zmianom społecznym i ruchom społecznym. Jest to tak istotna część budowania i transformacji ruchu i często bardzo mobilizuje uczniów do nauki o tym. Mam nadzieję, że to się zmieni w miarę rozpowszechniania się koncepcji wzajemnej pomocy. Stworzyłem przewodnik dla nauczycieli, który będzie dołączony do mojej nowej książki o wzajemnej pomocy, która zostanie opublikowana przez Verso Books w październiku, i chciałem się nim podzielić, na wypadek gdyby ktoś rozważał wprowadzenie do jesiennego programu nauczania.

Tej jesieni prowadzę zajęcia na Uniwersytecie w Chicago o nazwie Queer and Trans Mutual Aid for Survival and Mobilization. Oto program nauczania. Będę zamieszczał tutaj pytania do dyskusji i ćwiczenia klasowe na każdy tydzień, abyś mógł z nich korzystać, jeśli czytasz samemu lub w grupie czytelniczej.

Od marca do czerwca 2020 r. mieszkańcy północnego Londynu zmierzyli się z
Pandemia Covid-19 poprzez utworzenie sąsiedzkich grup wzajemnej pomocy
na WhatsApp i Facebooku. Te grupy nie tylko zwróciły się
podstawowe potrzeby przetrwania, takie jak przynoszenie artykułów spożywczych i leków do
osoby zakażone, osoby starsze i inne wrażliwe populacje w
Kwarantanna; oferowały również możliwości interakcji społecznych
między nieznajomymi mieszkającymi w tej samej okolicy podczas blokady. Ich sukces wiązał się z ich szybką mobilizacją, zdolnościami adaptacyjnymi i wiedzą lokalną.

Katastrofy są coraz częstsze i bardziej destrukcyjne, a konsekwencje dla osób uwięzionych stają się coraz bardziej widoczne. Jednocześnie naukowcy, jednostki i społeczności zmagają się z brutalnością policji i systemowym antymurzyńskim rasizmem w systemie prawa karnego, angażując się w koncepcję abolicji. W tym artykule pokazujemy, że kwestie te nie są rozłączne i argumentujemy, że likwidacja więziennego kompleksu przemysłowego (PIC) złagodziłaby skutki katastrof dla osób osadzonych i ich społeczności.

Dyskusja na temat kwestii etycznych związanych z pandemią COVID-19 skupiała się na wielkim cierpieniu, jakie wywołała. Jednak mogą wystąpić nieoczekiwane pozytywne skutki, które również wynikną z globalnej katastrofy.

Mój artykuł dotyczy wykorzystania technologii komunikacyjnych przez Occupy Sandy, sieć pomocy stworzoną początkowo przez działaczy Occupy Wall Street w celu zajęcia się zniszczeniem huraganu Sandy.

Kościół św. Augustyna, powszechnie uważany za najstarszy kościół afroamerykański w kraju, miał zostać zamknięty zaledwie sześć miesięcy po huraganie Katrina. Od momentu otwarcia, św. Augustyn zawsze był istotnym ogniwem kulturowym społeczności afro-kreolskiej miasta, a zamknięcie parafii w czasie, gdy była najbardziej potrzebna, byłoby druzgocącym ciosem.

Wszechobecne poczucie niepewności przenika dziś życie indywidualne i zbiorowe. Plik
polityczne zmiany gospodarcze, kulturowe, infrastrukturalne i środowiskowe, neoliberalne
rozwój wprowadza, produkuje niepewność w skali rozciągającej się od cząsteczki do cząsteczki
światowy.

Jednym z najbardziej oczywistych problemów dla osób zaangażowanych w pomoc w przypadku katastrof jest koordynacja z innymi zespołami w terenie, z siedzibą główną, organizacją macierzystą w kraju oraz konieczność radzenia sobie w nieprzewidzianych sytuacjach. Wydaje się, że głównym dylematem jest to: pracownicy pomocy w przypadku katastrof mają albo wiedzę, aby wiedzieć, co mają robić, albo uprawnienia, które mogą to zrobić.

Ta krytyczna analiza dyskursu Amerykańskiego Czerwonego Krzyża (ARC) przesłuchuje dyskursy interesariuszy znajdujących się w ARC po ich udziale w akcji pomocy ofiarom huraganu w 2005 roku. Autor wykorzystuje krytyczną analizę dyskursu jako przewodnią podstawę teoretyczną i metodę analizy, aby zastanowić się, w jaki sposób język i praktyki ARC na różnych poziomach normalizują Białość i zachowują przywilej Białych.

Jest to dogłębne, zakorzenione w partycypacyjnych ramach badań w działaniu
eksploracja dwóch organizacji wzajemnej pomocy w przypadku katastrof: Common Ground i Occupy Sandy oraz tego, co sprawia, że ​​ich podejście jest charakterystyczne i skuteczne.

W 2015 roku minęła dziesiąta rocznica huraganu Katrina, który dotarł na ląd tuż pod Nowym Orleanem 29 sierpnia 2005 r. Krytyczne narracje wskazują na rażące nierówności rasowe i ekonomiczne, które kontekstualizowały katastrofę. Jednak większość dyskursu Katriny została ograniczona przez zaniedbanie intersekcjonalnej analizy feministycznej. W tym artykule przedstawiam model nadawania sensu huraganowi Katrina w przekroju z lekcjami do badania innych katastrof.

Troska powróciła do ducha czasu. Bezpośrednio po 2016
Wybory prezydenckie w USA, komentarze na #selfcare eksplodowały na platformach medialnych. Ale dla wszystkich popularnych rytuałów samoopieki, nowy kolektyw
pojawiły się również ruchy, w których moralne imperatywy działania - w celu
opieka - są główną siłą napędową.

Kiedy my, redaktorzy tego specjalnego numeru, zdecydowaliśmy się na temat polityki, radykalnej filozofii i zmian klimatycznych, nie wyobrażaliśmy sobie, że zakończymy ten projekt w czasie pandemii, kryzysu, który wydaje się „szybko do przodu” w porównaniu z „powolną przemocą” kryzysu klimatycznego.

Celem tego artykułu jest rozwinięcie koncepcji radykalnej odporności. Robimy to, czerpiąc zarówno z agonistycznej, jak i anarchistycznej teorii planowania. Radykalna odporność istnieje, gdy ludzie mobilizują swoją zdolność samodzielnego zarządzania swoimi sprawami. Ta umiejętność często pojawia się po agonistycznym konflikcie z rządzącą władzą.

Czy profesjonalni opiekunowie mogą odpowiedzieć na potrzeby osób i rodzin, które stają w obliczu doświadczeń zagrażających życiu lub „kryzysów”, takich jak skutki odpadów chemicznych w Kanale Miłości, eksplozja jądrowa na wyspie Three Mile, wzięcie zakładnika w Iranie, wulkan zniszczenie Mount Saint Helens czy katastrofa samolotu DC-XNUMX w Chicago?

Ciało Emmetta Tilla przybyło do domu w Chicago we wrześniu 1955 roku. Biali rasiści z Mississippi torturowali, okaleczali i zabili młodego 14-letniego Afroamerykanina za gwizdanie na białą kobietę. Zdeterminowana, by uwidocznić okropnie zniekształconą twarz i wykrzywione ciało dziecka jako wyraz nienawiści rasowej i zabijania, Mamie Till, matka chłopca, nalegała, aby trumna pochowana w zakładzie pogrzebowym AA Ranier w południowej części Chicago była pozostawiony otwarty przez cztery długie dni.

Atak na World Trade Center, choć stanowił bezprecedensową katastrofę, niemniej jednak wywołał wiele cech charakterystycznych dla innych katastrof w USA. Cechy takie obejmują zbieżność wolontariuszy i darowizny w postaci zaopatrzenia, które są dobrze udokumentowane w literaturze.

Ogrody społecznościowe od dawna odgrywają ważną rolę w społeczno-ekologicznej odporności Nowego Jorku (NYC). Te ogólnodostępne ogrody komunalne nie tylko wspierają florę i faunę w celu zwiększenia bezpieczeństwa żywnościowego i usług ekosystemowych, ale także wspierają społeczności praktyków, które pielęgnują regeneracyjne i wspólnotowe aspekty tej obywatelskiej praktyki ekologicznej. ZA

Odporność szybko stała się popularnym hasłem używanym przez rząd, międzynarodowe organizacje finansowe, organizacje pozarządowe, grupy społeczne i działaczy na całym świecie. Pomimo jej powszechnego stosowania, pozostaje niejasność co do tego, czym jest odporność i czemu służy.

W miastach Ameryki Północnej potrzeba wiele wysiłku, aby wzmocnić odporność klimatyczną opartą na równości. Jak dotąd większość prac nad odpornością społeczną koncentruje się na identyfikowaniu podatności i ryzyka oraz zarządzaniu nimi za pomocą podejść odgórnych, które często nie obejmują w znaczący sposób strategii skoncentrowanych na równości, biorąc pod uwagę najbardziej wrażliwe populacje.

19 września 1985 r. O godzinie 7:14 w wybrzeże Meksyku nawiedziło trzęsienie ziemi o sile 8.1 w skali Richtera, trwające prawie dwie pełne minuty.

Korzystając z naszych doświadczeń zawodowych w zakresie pomocy w przypadku klęsk żywiołowych, a także istniejącej teorii, autorzy przedstawiają ramy zorientowane na sprawiedliwość - pomoc społeczną w przypadku katastrof, doradztwo i rzecznictwo.

W pierwszych miesiącach pandemii COVID-19 koncepcja pomocy wzajemnej została szybko przyjęta jako idealny model solidarności. W niniejszym artykule przeanalizowano, dlaczego pomoc wzajemna mogła obecnie znaleźć taką popularność, badając afektywne podstawy ryzyka, podatności na zagrożenia i konieczności opieki. Jednak zamiast świętować zwrot ku wzajemnej pomocy jako najlepszą drogę do sprawiedliwości, artykuł sugeruje, że myślimy strategicznie o modelach, których używamy do przetrwania, uznając pomoc wzajemną za jedną z wielu strategii generowania naszych reakcji na szkody, które poprzedzają i nasila się przez pandemię

Jako badacz ruchu społecznego, demokracja i aktywista zajmujący się stosunkami sąsiedzkimi, jesteśmy ciekawi politycznego i transformacyjnego potencjału solidarności w działaniu w czasie obecnego kryzysu. Dlatego analizujemy różne inicjatywy wzajemnej pomocy podczas pandemii w naszym mieście

Wolontariusze długoterminowi w Common Ground Health Clinic (CGHC) w Nowym Orleanie mówią zdecydowanie, z pasją i obszernie o swoim „Nowym
Model” opieki zdrowotnej. Ważnym dla ich projektu jest nie tylko zapewnienie jakiegokolwiek rodzaju „opieki medycznej” wcześniej niedocenianej dzielnicy Nowego Orleanu, Algieru, ale zapewnienie określonego rodzaju opieki – „czego byśmy dla nas chcieli”. Ten cel jest wyraźnie polityczny, podobnie jak w przypadku klinik Czarnej Pantery, i kwestionuje metody i dyskurs tradycyjnej biomedycyny.

W tym artykule przedstawiamy, w jaki sposób wzajemna pomoc została uchwalona podczas pandemii COVID-19 przez organizacje charytatywne, wspierające i radykalne grupy, aby zająć się specyficznymi i nowymi formami podatności na zagrożenia oraz możliwościami i wyzwaniami, jakie oferuje to na przyszłość. W szczególności zwracamy uwagę na potencjalne napięcia między wdrażaniem praktyk wzajemnej pomocy a politycznym aktywizmem (lub nie) aktorów wzajemnej pomocy.

Ten artykuł koncentruje się na wzajemnej pomocy w przypadku katastrof (MADR), organizacji oddolnej zapewniającej pomoc w przypadku klęsk żywiołowych, opartą na zasadach wzajemnej pomocy i autonomicznych działań bezpośrednich. Poprzez obserwację uczestniczącą serii warsztatów i częściowo ustrukturyzowanych wywiadów z aktywistami i organizatorami, badanie to bada, dlaczego to ludzie są zmotywowani do działania w tej oddolnej sieci, w przeciwieństwie do uczestniczenia w innych działaniach w odpowiedzi na klęski żywiołowe.

W obecnym momencie politycznym w Stanach Zjednoczonych, określonym przez klimat
kryzys, wzmożone egzekwowanie granic, ataki na świadczenia publiczne, ekspansywna kontrola karceralna, rosnące koszty mieszkaniowe i rosnąca prawica białych
populizm, działacze lewicowego ruchu społecznego i organizacje stoją w obliczu dwóch
szczególne wyzwania, które choć nie są nowe, są pilne.

Superstorm Research Lab (SRL) to grupa badawcza i pisząca o wzajemnej pomocy, której celem jest zrozumienie zmian w sposobie, w jaki nowojorscy politycy, liderzy organizacji pozarządowych, aktywiści, wolontariusze i mieszkańcy myślą o kwestiach społecznych, ekonomicznych i środowiskowych po huraganie Sandy.

Prawie cztery lata po tym, jak huragan Harvey uderzył w Houston w 2017 roku, tysiące mieszkańców Houston pozostaje przesiedlonych lub nadal mieszka w zniszczonych domach, które zagrażają ich zdrowiu. W niniejszym dokumencie roboczym wykorzystano badania partycypacyjne w celu zidentyfikowania i przeanalizowania barier na drodze do wyzdrowienia z perspektywy mieszkańców mieszkających w dzielnicach Czarnych i Brązowych o niskich dochodach w północno-wschodnim (NE) Houston.

Społeczności udzielające wzajemnej pomocy są zwykle tworzone dobrowolnie na obszarach dotkniętych katastrofą. Podobne społeczności powstały po trzęsieniu ziemi w Tohoku w 2011 roku i tsunami. W tym przypadku wezwania do współpracy między wszystkimi Japończykami, takimi jak Ganbaro Nippon („kontynuuj, Japonia” lub „trzymaj się tam, Japonia”) pojawiały się na plakatach i naklejkach w miastach w całym kraju.

Chociaż katastrofy nie zawsze są uznawane za takie, są to skomplikowane systemy, które są zbudowane na społecznej produkcji wrażliwości. Niniejsza teza rozważa, w jaki sposób reakcje na katastrofy są zwykle budowane na nadmiernie uproszczonym rozumieniu tego, czym one są, i dowodzi, że bardziej złożone, wieloaspektowe rozumienie katastrof może nas poprowadzić do skuteczniejszych rozwiązań.

Czy oddolne wysiłki niesienia pomocy mogą doprowadzić do odbudowy po katastrofach? Konwencjonalna mądrość i współczesna polityka publiczna sugerują, że poważne kryzysy wymagają scentralizowanej władzy, aby zapewnić środki pomocy. Wykorzystując nowatorski zestaw obszernych danych dotyczących darowizn i wydatków zebranych z archiwalnych zapisów, niniejszy artykuł analizuje oddolną akcję niesienia pomocy po jednej z najbardziej niszczycielskich klęsk żywiołowych XIX wieku: pożarze w Chicago w 1871 roku.

„Wszyscy doświadczyliśmy niszczycielskich skutków klęsk żywiołowych i nienaturalnych w Ameryce”. Tak rozpoczął się prelegent podczas rajdu po huraganie Sandy w Zuccotti Park w dniu 31 lipca 2013 r., Wspominając dwie poprzednie katastrofy, które publiczność dobrze znała: atak na World Trade Center z 11 września 2001 r. I powódź huraganu Katrina w Nowym Orleanie w sierpniu. 29, 2005

Wiele grup i agencji potrzebuje dokładnych informacji o tym, jak ludzie zachowują się podczas katastrof. W tym artykule przedstawiono informacje, które wydają się mieć szczególne znaczenie dla przygotowania, kontroli i łagodzenia skutków katastrof

Ten artykuł zawiera analizę Occupy Sandy – nowojorskiej organizacji aktywistów, która powstała w odpowiedzi na superburzę Sandy w październiku 2012 roku – aby pokazać, co możemy
uczyć się z jego awaryjnych (nie)mobilności. W szczególności sugeruje, że niezliczone formy ruchu i rozmieszczania Occupy Sandy mogą pomóc nam znaleźć drogę do zbuntowanej infrastruktury wykraczającej poza rasowy liberalizm, opartej na radykalnej rekonceptualizacji miasta i obywatelstwa miejskiego.

Jest czwartek, 8 listopada 2012 r. W kościele św. Jakuba w Sunset Park na Brooklynie. Jest jasny, suchy dzień. Zaledwie tydzień wcześniej huragan Sandy wylądował na wschodnim wybrzeżu, niszcząc wszystko po sobie. W Nowym Jorku tysiące domów zostaje zniszczonych lub zalanych.

Po huraganie Katrina w 2005 r. Dolny Dziewiąty Okręg Nowego Orleanu stał się ikoną niepowodzenia wysiłków na rzecz odbudowy oraz utrzymywania się nierówności i biedy w społeczeństwie amerykańskim. Jednak tak długo, jak ta społeczność była marginalizowana, tworzyła organizacje rzecznicze i kontrnarracje, które walczyły z dyskryminacją i nadawały znaczenie swoim praktykom kulturowym.

Współpracujący autorzy omawiają „milenijne zwroty” lewicy - „anarchistyczną, demokratyczną, globalną” - przed / w trakcie / po Seattle '99 oraz zwrot w kierunku nowego wyobrażenia socjalizmu w ostatnich dziesięcioleciach.

Aktywiści XXI wieku - zainspirowani niedawnymi ruchami społecznymi i krytyką „niedochodowego kompleksu przemysłowego” - coraz częściej starali się unikać prowadzenia swojej działalności poprzez hierarchiczne, profesjonalnie zarządzane korporacje non-profit, które są normą dla organizacji sprawiedliwości społecznej od lat 1970

W ciągu kilku godzin od przybycia Sandy na ląd członkowie ruchu Occupy Wall Street - planowanego ruchu społecznego składającego się z działaczy społecznych, którzy protestowali przeciwko nierównościom dochodów w Stanach Zjednoczonych - wykorzystali media społecznościowe, aby uzyskać dostęp do szerszej sieci Occupy w poszukiwaniu ochotników i pomocy. Z dnia na dzień wyłoniła się ochotnicza armia młodych, wykształconych, obeznanych z technologią osób, które miały czas i chęć pomagania innym.

Po huraganie Katrina obserwatorzy obawiali się, że Nowy Orlean może nadal kroczyć ścieżką bierności obywateli, konfliktów między społecznościami i korupcji, które były częścią jego długoletniej reputacji. Zamiast tego, obserwatorów uderzył wzrost zaangażowania obywateli, powstanie nowych lub ożywionych organizacji społecznych oraz wezwania do reakcji rządu.

Ponieważ katastrofy w coraz większym stopniu dotykają coraz większą część populacji, z rosnącą siłą i częstotliwością, coraz ważniejsze staje się zrozumienie, w jaki sposób w procesie wychodzenia z tych wydarzeń pośredniczy i zarządza społeczeństwo.

Kiedy ludzie pytają mnie, jako reportera klimatycznego, co myślę, że będzie dalej, moja odpowiedź była okrutna i zblazowana w swojej dosadności: „Więcej pandemii”. Będzie więcej pandemii, napędzanych przez wylesianie, niszczenie siedlisk i wektory chorób, które rozprzestrzeniają się z powodu ocieplenia klimatu, a wszystkie one są napędzane przez ich rozprzestrzenianie się przez globalny charakter naszej gospodarki. Wiemy również, że nastąpi wzrost innych rodzajów katastrof klimatycznych: pożarów, suszy, huraganów, powodzi. Przyszłość jest pełna nieustającej katastrofy.

To jest studium dotyczące katastrof, bezbronności i władzy. Jeśli chodzi o sprawiedliwość społeczną, praca opiera się na ustaleniu konkretnego problemu badawczego, zwłaszcza że projekty emancypacyjne są często inicjowane i kierowane przez uprzywilejowanych aktorów, którzy nie należą do zmarginalizowanych społeczności, które chcą wzmocnić, jednak praca opiera się na przekonaniu, że wzmocnienie pozycji samoorganizujące się od wewnątrz.

Feministyczni uczeni od dawna argumentują, że „kryzys opieki” jest charakterystyczny dla społeczeństw kapitalistycznych - kapitalizm ma tendencję do zagrażania i niszczenia samego procesu i warunków reprodukcji społecznej, od których zależy.

W następstwie pandemii COVID-19 filantropia szybko zareagowała na wezwanie o pomoc ze strony rządów i organizacji międzynarodowych. A jednak pomimo przytłaczającej odpowiedzi, coraz większą uwagę zwraca się na zawiłe sposoby, w jakie filantropi i miliarderzy potwierdzają swoją obecność poprzez swoje działania i wpływy w różnych sferach władzy.