Przez następne dwa tygodnie wolontariusze ds. Wzajemnej Pomocy organizują jedzenie i przybory toaletowe i mają nadzieję kontynuować wysiłki tak długo, jak to konieczne.

Ruch oddolny zorganizował setki wolontariuszy, aby przynieść żywność, zapasy zwierząt domowych i inne zasoby tym, którzy najbardziej tego potrzebują w całym metrze w Portland.

Jeden post na Facebooku zamienił się w grupę ponad 3,300 osób, które chcą sobie pomóc. Shelly Kirsch ostatnio spędza większość czasu w Marketplace Community Church, dbając o to, by ludzie mieli jedzenie w spiżarni.

Gdy liczba potwierdzonych przypadków Covida-19 rośnie na całym świecie, ludzie walczą o utrzymanie się psychicznie i fizycznie bezpiecznym i stabilnym. Niektóre osoby i społeczności mają trudniejszy czas niż inne, szczególnie marginalizowane.

RN w Queens i jej mąż zachorowali na wirusa, a potem martwili się, jak zdobędą żywność i przekąski dla ich jedenastoletniej córki. Wcześniej uwięziony mężczyzna i adwokat walczyli o utrzymanie swoich dzieci; wszystkie prace zostały wstrzymane, a ich matka została hospitalizowana.

Organizowanie społeczności rozkwitło w całym kraju w odpowiedzi na pandemię COVID-19. „Sieci wzajemnej pomocy” to oddolne, oddolne wysiłki mające na celu połączenie ludzi z zasobami, do których dostęp może być trudniejszy podczas izolacji społecznej.

Gdy Nowy Jork stał się jednym z pierwszych głównych obszarów w kraju, w którym nakazano mieszkańcom pozostanie w domu, gdy pandemia wirusa koronawirusa rozprzestrzeniła się w całym kraju, grupa aktywistów z dzielnicy Queens szybko zdała sobie sprawę, że muszą zorganizować się, aby pomóc swoim sąsiadom w tygodnie przed nami.

82-letnia Breda Courtney nie była w swoim domu w Berkeley w Kalifornii od prawie sześciu tygodni, nie dbając o ogródek różany na podwórku, wiedząc, że wycieczka do sklepu spożywczego lub apteki jest hazardem, na który może sobie pozwolić. nie bierz.

Nie jesteśmy przyzwyczajeni do destrukcji, która z początku przypomina pustkę. Pandemia koronawirusa częściowo dezorientuje, ponieważ przeciwstawia się naszym zwykłym skrótom przyczynowo-skutkowym do zrozumienia świata.

TAMPA, Floryda - Dezeray Lyn poświęciła swoje życie pomaganiu potrzebującym. Należy do sieci pomocy humanitarnej „Wzajemna pomoc w przypadku katastrof”. Niedawno dostarczyli 120 tys. Funtów jedzenia i wody mieszkańcom Puerto Rico. Obszary, o których, jak mówią, wcale nie były wspierane po huraganie Marii. „Wielu śmierci można było zapobiec poprzez planowanie, nie dopuszczając do ludobójstwa porzucenia, chcemy, aby te historie były opowiadane” - mówi Lyn.

W tym wydaniu The Solecast rozmawiam z Frankiem Lopezem o jego ostatniej podróży do Puerto Rico. Dyskutujemy o tym, że państwo nie zareagowało wystarczająco szybko, a także o zniszczeniu, którego był świadkiem. Mówimy o tym, jak mieszkańcy Puerto Rico sobie pomagają i jak anarchiści uruchomili projekty wzajemnej pomocy w regionie.

Dzisiaj przyglądamy się wysokim opłatom drogowym, jakie Puerto Rico płaci zarówno pieniędzmi, jak i życiem, za potrójne katastrofy kolonializmu, huraganu Marii i kapitalizmu katastrofy

W sierpniu, prawie rok po tym, jak huragan Maria zniszczył sieć elektryczną Puerto Rico i pogrążył 3.4 miliona mieszkańców w ciemnościach, urzędnicy wyspy ogłosili kamień milowy: światła zostały ponownie włączone. Państwowa firma elektryczna nawet opublikowała na Twitterze zdjęcie uśmiechniętej rodziny, która powiedziała, że ​​jako ostatnia otrzymała energię.

NOWY JORK - Scena w kościele św. Jakuba na Brooklynie jest kontrolowana przez chaos: dziesiątki osób sortujących i rozdających tony pomocy dla ośrodków pomocy w najbardziej dotkniętych częściach Nowego Jorku. Wszyscy są wolontariuszami i wszyscy wydają się pracować na najwyższych obrotach.

NOWY ORLEAN - Malik Rahim, dziadek z szeroką twarzą i długimi szarymi dredami, pochyla się nad drewnianym stołem kuchennym, a przy niskim warczeniu Nawlinsa informuje, co według jego opinii lokalni policjanci zrobili dla harmonii rasowej.

W następstwie katastrofy Katriny w Nowym Orleanie nieoczekiwana grupa czterech mężczyzn - białych i czarnych, starych i młodych - zebrała się, by stworzyć kolektyw ulgi, jak żaden inny.

Ubrana w brudne dżinsy z mankietami, fioletową koszulkę i zakurzone klapki Amy Squires rozładowuje butelkowane galony wody dla mieszkańców Nowego Orleanu pod namiotem dystrybucyjnym na Pauline Street na Dziewiątym Oddziale.

Rozmawiamy z działaczem społeczności w Nowym Orleanie i współzałożycielem Common Ground Collective, Malikiem Rahimem, o jego nieustających działaniach pomocowych na wybrzeżu Zatoki Perskiej, rasizmie w reakcji rządu federalnego na katastrofę i wielu innych.

Po Katrinie, nietradycyjne, zdecentralizowane kroki pomocy, w których zawiódł wielki rząd i duża organizacja charytatywna.